สองเท้ายาวๆของเขาย่างเข้าหาเธออย่างใจเย็นแต่แววตาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมไร้ความปราณี ร่างบางพยายามที่จะขยับตัวหนีแต่เหมือนจะไปไหนไม่ได้เพราะเธออยู่บนเตียงแถมยังโดนมัดมือแบบนี้
"ยะ อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันจะร้องกรี๊ดให้ดังเลย คนจะได้รู้กันว่าคนแบบนายหัวรังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้แบบฉัน" สายตาของคนตัวเล็กขู่ฟอดๆ เหมือนอสรพิษตัวน้อยที่แทบจะไม่มีความน่ากลัวสังนิดในสายตาเขา
"อยู่ในสวนยางแบบนี้ เธออยากให้ใครมาช่วยกันล่ะ หรือว่าไอ้พวกคนงานของฉันที่มันกำลังกลัดมัน ถ้ามันมาเห็นเธอในสภาพนี้ ฉันรับรองเลยว่าของเธอแหกแน่ อยากมีผัวทีละสิบคนก็ไม่บอก"
"ไอ้เลว ไอ้ชาติชั่ว"
เธอทนกับความหยาบคายของเขาไม่ไหว จำต้องบริภาษออกมา โดยที่ลืมไปเลยว่า นั่นมันไม่ต่างกับการราดน้ำมันลงบนกองเพลิง แววตาวาวโรจน์ของนายหัวเจตน์บ่งบอกถึงอารมณ์ของเขาในตอนนี้ได้เป็นอย่างดี
ร่างสูงใช้มือหนากระชากขาเรียวสวยให้ขยับมาใกล้ตัวอย่างไม่เบามือ แต่บัวบุษบาเองก็พยายามดิ้นรนที่จะหนี เท้าสวยทั้งสองข้างของเธอออกแรงถีบเขาเพื่อป้องกันตัวเอง แต่นั่นทำให้ชายหนุ่มโกรธหนักมากกว่าเดิม เกิดมาไม่เคยมีใคร'กล้า'ทำแบบนี้กับเขามาก่อน
"ปล่อยนะ ปล่อย ปล่อยฉัน ช่วยด้วย ใครอยู่ข้างนอก ช่วยด้วย"
"ร้องสิ ร้องให้ดังๆเลย แต่ฉันไม่รับรองนะ ว่าเธอจะรู้มั้ยว่าใครคือพ่อของลูกในท้อง ถ้าเกิดมันป่องขึ้นมา"
คำขู่ของเขาได้ผล หญิงสาวเงียบเสียงทันที แต่สายตาเธอยังจ้องมองเขาด้วยความเกลียดชังอย่างปิดไม่มิด
"คุณมันเลว เลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน"
"ก็ไม่ต่างกับพี่เธอหรอกที่มันใจหมา แม้แต่กับลูกมันบังคับให้ฆ่าได้ลงคอ จนน้องฉันต้องตาย"
ยิ่งคิดถึงสภาพของเจ้าขาก่อนตาย เจตน์ก็ยิ่งแค้น กรามหนาบดเข้าหากันจนเส้นเลือดที่คอเข้าปูดโปดขึ้นมาอย่างน่ากลัว
"ต่อให้จะมีใครสักคนผิดจริง แต่คุณก็มาทำแบบนี้กับฉันไม่ได้"
"ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ในเมื่อเธอเป็นน้องสาวมัน เธอก็รับกรรมไปก็แล้วกัน" พูดจบร่างสูงก็ขึ้นคร่อมคนตัวเล็กแม้ร่างสวยจะพยายามดิ้นรนขัดขืนแต่ก็แพ้แรงอันมหาศาลของเขา
คนตัวเล็กหายใจหอบสะท้านด้วยความโกรธและความกลัวปนขอร้อง อ้อนวอน แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาใจอ่อนแม้แต่น้อย มือหนาบีบเคล้นอกอวบของเธออย่างบ้าคลั่ง เขาบีบขยี้อย่างรุนแรง เธอเจ็บจนแทบน้ำตาไหล
"มันอาจจะรุนแรงหน่อยนะ รับให้ได้ก็แล้วกัน แต่อย่างเธอคงผ่านผู้ชายมาเป็นสิบ แค่ของฉันอันเดียวคงไม่้คณามือหรอก"
ในเมื่อเหตุผลมันคิอการแก้แค้น เขาก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องทนุถนอมคนใต้ร่าง ยิ่งเธอทำท่ารังเกียจ ขยะแขยงเขายิ่งสะใจ ริมฝีปากของชายหนุ่มจ้าบจ้วงไปทั่วหน้าอกสวย ทั้งกัดทั้งดูด ทั้งบีบ จนทั้งตัวเป็นรอยฟันเต็มไปหมด
"เจ็บ ฉันเจ็บ ออกไปนะ ไอ้บ้า"
บัวบุษบาพยายามกัดฟัน ข่มความเจ็บ เธอทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากทำได้แค่นอนเฉยๆ รองรับความหยาบคายป่าเเถื่อนของเขา
มือหนาของเขากระชากบราเซียออกจากเต้าอวบอิ่มของเธอ ปทุนถันสองข้างชูช่อปรากฏต่อสายตาเขา สวย... สวยกว่าของทุกคนที่เขาเคยเห็น ความอวบอิ่มที่ใหญ่เกินตัวขาวราวกับน้ำนม ปานนมสีชมพูอ่อนพร้อมทั้งยอดจุกเล็กๆน่าดูดนั่นอีก มองจากภายนอก เธอเหมือนเด็กน้อยที่ขาดสารอาหาร ไม่คิดเลยว่าด้านในจะซ่อนความงามได้ถึงเพียงนี้ แต่สถานการณ์ตอนนี้แม้เธอจะสวยงามปานนางฟ้านางสวรรค์แต่ความมืดบอดในจิตใจเขา ก็ไม่สามารถมาชื่นชมมันได้หรอก นอกจากอยากจะบดขยี้เธอให้ปนปี้แหลกคามือแล้วส่งคืนพี่เธอเท่านั้น
ร่างเล็กรู้สึกอับอายที่ตอนนี้ท่อนบนของเธอ ไร้ซึ่งเสื้อผ้าใดๆมาปกปิด สายตาของเขาบ่งบอกถึงความพึงพอใจอย่างชัดเจน แต่มันก็เลือนหายไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงความเย็นชา น่ากลัว ที่เธอเองก็อ่านไม่ออก
"ไม่เลวนี้ อย่างน้อยก็ใหญ่เต็มไม้เต็มมือ ฝืนเอาสักหน่อยก็คงพอได้"
"คุณหยุดเถอะ แล้วส่งฉันกลับ ฉันจะถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น" ในเมื่อแรงใส่เขาไม่มีประโยชน์ บัวบุษบาจึงเลือกที่จะใช้ไม้อ่อน น้ำตาที่เธอไม่ต้องบีบมันก็ไหลลงมาเองโดยอัตโนมัติ เพราะตอนนี้เธอกำลังรู้สึกว่า ยังไงก็คงหนีไม่พ้นเงื้อมมือเขาแน่ๆ
"ปล่อยให้โง่สิ เธอก็เก่งนะ ที่ทำฉันแข็งได้"
ร่างสูงพูดจบก็ก้มลงหาสองเต้าของเธอ พร้อมทั้งดูดเลียอย่างตะกละตะกลาม ความรู้สึกที่โดนข่มขืนมันทำให้หญิงสาวแทบจะขาดใจตาย ต่อให้เธอพยายามจะหนีเท่าไหร่ ก็ไม่มีทางรอดแน่ๆ
เจ็บ...หน้าอกเธอเจ็บจนชาไปหมดแล้ว เจ็บจนมันเปลี่ยนจากสีอ่อนเป็นสีแดงเข้มแถมยังเฉอะแฉะไปด้วยน้ำลายของเขา มือหนาก็บีบเคล้นไปทั่วร่าง ในหัวของคนตัวเล็กตอนนี้อยากจะกลั้นใจตายให้รู้แล้วรู้รอด
"คุณอย่าทำฉันเลย ฉันเป็นโรคติดต่อนะ ฉันเป็นเอดส์ คุณจะเสี่ยงเหรอ" ในเมื่อหมดหนทาง คนตัวเล็กจำเป็นต้องเอาตัวรอด ด้วยความโกหกว่าร่างกายของเธอน่ารังเกียจ นายหัวเจตน์ผละออกมาจากอกอวบที่เขากำลังดูดดึงอย่างเมามันส์
"เธอคิดว่า ถ้าฉันจะทำให้เธอท้อง ฉันไม่เช็คร่างกายเธอก่อนรึไง ผลเลือดเธอปกติ ไม่ต้องมาใช้มุกโง่ๆกับฉัน"
บัวบุษบากัดฟันอย่างเจ็บใจ ฉลาดทุกเรื่อง แต่เสือกโง่โยงเธอมาเป็นหมากในเกมส์เนี่ยนะ เขามันเลวแท้ร้อยเปอร์เซ็นส์จริงๆ