เชลยรักนายหัวเจตน์

หญิงร้าย..ชายชั่ว

ตอนนี้ช่วงบนของหญิงสาวเต็มไปด้วยร่องรอยจากทั้งมือและริมฝีปากของเขา บัวบุษบาขาวมาก แค่จับนิดจับหน่อย เธอก็แดงขึ้นมาเป็นรอยนิ้วรอยฟัน

จากที่คิดว่าแค่ใส่ๆไปแล้วปล่อยในให้เธอท้องเสียจบๆ กลับกลายเป็นว่าเขากลับมีความเพลิดเพลินกับรสชาติเหยื่อตรงหน้า

เสียงร้องคร่ำครวญขอให้ปล่อยตัวเธอปะปนกับเสียงด่าทอหลุดออกมาเป็นระยะๆ ดี!! เขาชอบ ไม่สิ้นฤทธิ์ง่ายแบบนี้ มันก็ท้าทายดีเหมือนกัน ปกติที่ผ่านมา มีแต่ผู้หญิงยอมศิโรราบ อ้าขาขึ้นเตียงให้แต่โดยดี มีเธอนี้แหละที่ขัดขืนเขาเป็นคนแรก

"คะ คุณ ไหนๆฉันก็หนีคุณไม่ได้แล้ว ถ้าคุณปล่อยมือที่มัดฉันได้มั้ย ฉันเองก็อยากสัมผัสคุณเหมือนกันนะ"

หลังจากที่เธอนอนด่าอยู่เป็นสิบนาที อยู่ดีๆก็ขอร้องอ้อนวอนเขาเสียงสองเสียงสาม นายหัวหนุ่มองเชลยสาวด้วยความประหลาดใจ

"นะ คุณนะ คุณหล่อขนาดนี้ ให้ฉันนอนเฉยๆเป็นท่อนไม้ มันจะไปสนุกอะไร"

บัวบุษบาพูดอย่างออดอ้อน ทำหน้าเย้ายั่วช้อนตามองเขาอย่างมีความหวัง มารยาผู้หญิงมีเท่าไหร่ เห็นทีเธอต้องงัดออกมาให้หมด

นายหัวเจตน์มองอย่างชั่งใจ ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา

"ที่แท้ เธอก็ร่านเหมือนกันนี้นา หึ! แล้วจะแกล้งร้องโวยวายทำไมตั้งแต่แรก"

คนตัวเล็กกลั้นริมฝีปากเพื่อสกัดกลั้นคำด่าทอเอาไว้ ก่อนจะส่งยิ้มหวานหยดย้อยให้เขา

"ฉันก็อยากจะเพิ่มความตื่นเต้นให้คุณไง การเจออะไรท้าทาย มันก็ทำให้'ตื่น'ดีไม่ใช่เหรอ"

ท่าทางยั่วเย้าเหมือนกับสาวกร้านโลก มันทำให้เขายอมที่จะแกะมัดมือคนตัวเล็กแต่โดยดี

"ห้ามตุกติกนะบอกก่อน ไม่งั้น ฉันกระแทกให้แหกแน่" ชายหนุ่มไม่วายขู่เบาๆ นั่นทำให้คนตัวเล็กตื่นเต้นจนแทบหยุดหายใจเมื่อเขาใจอ่อนแกะเชือกให้เธอจริงๆ ใจเย็นๆ เธอต้องใจเย็นๆ มีสติ...

มือเล็กลูบไล่ไปตามกล้ามเนื้อแน่นหนั่นของชายหนุ่มที่ผ่านการดูแลตัวเองมาอย่างดี ให้ตายเถอะ เธอเคยสัมผัสร่างกายของผุ้ชายแบบนี้ครั้งแรก มันแข็งยังกะหิน ลมหายใจของคนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก เมื่อเขาทำท่าจะปลดกระโปรงขอเธอออก

หญิงสาวรั้งมือเขาเอาไว้

"ทั้งกระโปรงนี้แหละ ตื่นเต้นดีออก"

ก่อนจะแลบลิ้นออกมาน้อยๆอย่างเชิญชวน นั่นทำให้เลือดลมในกายของชายหนุ่มแล่นพล่านเดือดไปทั้งตัว เขายอมรับว่าเขาไม่ค่อยชอบรังแกผู้หญิงสักเท่าไหร่ อันที่จริง ๆม่เคยทำมันดีกว่า

ร่างเล็กอ้าขาเรียวสวยออกจากกัน จนชายหนุ่มเห็นแพนตี้ตัวสวย ตอนนี้ความสนใจทั้งหมดพุ่งไปที่ใจกลางความเป็นสาวของเธอ มือหนาของเขาแตะสัมผัสมันอย่างรวดเร็ว มือของเขาร้อนจนเธอสะดุ้งสุดตัวด้วยความรู้สึกที่แปลกประหลาด

ร่างสูงค่อยๆก้มลงหาเรือนร่างสวย มือหนาแกะถอดแพนตี้ออกมา ในขณะที่สายตาบัวษุษบาจับจ้องอยู่ที่วัตถุสีดำที่เอวของเขา

ไวเท่าความคิด คนตัวเล็กอาศัยจังหวะที่เขาเผลอ กระชากอาวุธปืนของเขาออกมาอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเอาจ่อหัวนายหัวหนุ่มทันที

ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนแล้ว เธอรีบลุกขึ้นห่างออกจากเขา ทหยิบเสื้อที่โดนเขาฉีกขาดแนบกับตัวเพื่อปกปิดส่วนที่โผล่ออกมาของร่างกาย

"ลุกขึ้น แล้วถอยออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันเป่าสมองแกกระจุยแน่"

"อ่าส์..." นายหัวเจตน์ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ ก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้นแล้วลุกขึ้นถอยออกมาทำตามที่เธอว่า สายตาของเขาแทนที่จะกลัวกลับจ้องมองเธอเขม็งไม่ให้คลาดสายตา

"เธอไม่กล้ายิงหรอก"

มือคนตัวเล็กสั่นน้อยๆ แต่ยังพยายามบังคับกระบอกปืนให้จ่อไปทางเขา ถึงแม้เธอจะไม่เคยใช้มัน แต่มั่นใจว่าใกล้ในระยะนี้ เธอไม่พลาดแน่

"อย่าท้า หมาจนตรอกแบบฉันทำได้ทุกอย่าง โดยเฉพาะการจัดการกับคนเลวๆแบบแก"ตาสองตาจ้องประสานกันอย่างไม่มีใครยอมแพ้ เป็นนายหัวเจตน์ที่เอามือลงก่อนจะบิดตัวเพื่อคลายความขบเมื่อย

"เอามือลงทำไม ฉะ ฉันบอกให้ยกมือขึ้น หูหนวกรึไง"

"ฮ่าๆๆ" นอกจากเขาจะไม่ทำตามแล้ว ยังระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น นั่นทำให้บัวบุษบาลุกลี้ลุกรนทันที

"หัวเราะทำไม ญาติฝ่ายไหนเสีย หุบปากเดี๋ยวนี้เลย"

"น้องฉันไงตาย แล้วทำให้ฉันเป็นโรคประสาทแบบนี้" พ่อเลี้ยงหนุ่มสวนกลับทันที ใบหน้าเขามีรอยยิ้มก็จริง แต่เป็นรอยยิ้มที่ชวนขนลุก เขาเหมือนฆาตกรโรคจิตในหนังชัดๆ

"จะบอกอะไรให้นะ ปืนประบอกนั้น มันไม่มีกระสุนหรอก เลิกเล่นไร้สาระ แล้วมาให้ฉันปล่อยน้ำเชื้อให้เธอท้องสักที เรื่องบ้าๆนี้จะได้จบลง"

ดวงตาของคนตัวเล็กเบิกโพลงด้วยความตกใจ เธอกำลังสับสนเพราะหญิงสาวไม่มีความรู้เรื่องปืนแม้แต่น้อย เธอค่อยๆหย่อนมือลง แต่นั่นเป็นจังหวะที่คนตัวเล็กเพลี้ยงพล้ำทำให้เขารีบเข้าพุ่งชาร์จเธอและแย่งปืนกลับไปทันที

"แกหลอกฉัน" บัวบุษบาตะโกนด่าอย่างคับแค้นใจนาทีที่โดนแย่งปืนกลับ เพราะตอนนี้คนตัวเล็กโดนกระชากเข้าสู่อ้อมแขนเขา นายหัวเจตน์ใช้แค่วงแขนข้างเดียวรัดตัวเธอไว้ ส่วนอีกข้างจับปืนไว้แน่น

"เธอโง่เองต่างหาก มารยาจริงๆเลยนะ ผู้หญิงแบบเธอเนี่ย ก็ดี จะได้ถือว่าเราสองคน มันก็สมน้ำสมเนื้อกันดี หญิงร้ายกับชายชั่ว"