คนตัวเล็กรับโทรศัพท์จากมือของผักบุ้งด้วยความดีใจ
ดวงตากลมโตฉายแววความลิงโลดกับอิสรภาพที่เธอจะได้รับ
เธอรีบกดโทรศัพท์หาคนเป็นพ่อทันที ได้แต่คิดดีใจว่าพ่อต้องเป็นห่วงเธอมาก ที่เธอหายไปหลายวันขนาดนี้
คนตัวเล็กกลั้นหายใจระหว่างที่รอคนในสายตอบรับ
"ฮัลโหล" น้ำเสียงเข้มปลายสายที่เธอคุ้นเคยตอบรับ
ร่างเล็กสะลักสะล่ำด้วยความดีใจที่ได้ยินเสียงพ่อ
"พ่อ. พ่อค่ะ นี้บัวเองนะคะ พ่อ พ่อได้ยินบัวมั้ย"
"อีบัว มึงหายหัวไปไหนมา เดี๋ยวนี้มึงปีกกล้าขาแข็ง ออกจากบ้านโดยที่ไม่ใจเลยใช่มั้ยว่าคนในบ้านเขาลำบากกันแค่ไหน"
คนตัวเล็กสะอึกไปทันทีกับคำพูดพ่อ แทนที่จะได้รับความห่วงใยอย่างที่เธอคาดคิดกลับเป็นคำตำหนิต่อว่า
"พ่อ บัวโดนจับตัวมา พ่อได้ยินบัวมั้ย พ่อมาช่วยบัวด้วย"
"มึงไม่ต้องแต่งเรื่องตอแหล ใช่สิ มึงเรียนจบแล้ว กูส่งมึงถึงฝั่ง แล้วมึงก็ถีบหัวส่งกูเบยสินะ จำไว้เลย ในเมื่อมึงกล้าที่จะหนีไปแบบนี้ มึงไม่ต้
