"คุณ คุณฟื้นแล้วใช่มั้ยค่ะ คุณเจ็บตรงไหนรึเปล่า"
บัวบุษบารีบสะลักสะล่ำถามเขาด้วยความดีใจ ใบหน้าของนายหัวหนุ่มซีดเซียวด้วยผลจากพิษไข้และความปวดร้าวที่ร่างกายรู้สึกได้ในตอนนี้
"ขอน้ำกินหน่อย"
เสียงแหบพร่าของเขาเอ่ยขอทำให้หญิงสาวรีบค่อยๆยกตัวเขาขึ้นและป้อนน้ำทันที
นายหัวเจตน์มองดูคนตัวเล็กที่อยู่ในชุดผ้าถุงและเสือยืดธรรมดา ใบหน้านวลสวยมีความเหน็ดเหนื่อยและอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัด บนร่างของคนตัวเล็กก็มีร่องรอยบาดแผลช้ำม่วงเป็นบางจุดกระจายไปทั่วตัว
มือสั่นเทาของเขาชี้ไปที่รอยช้ำของคนตัวเล็ก
"เจ็บรึเปล่า"
ร่างสวยส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธทันที
"ไม่เจ็บค่ะ คุณละเป็นยังไงบ้าง ปวดหัวหรือเจ็บแผลที่แขนมั้ย"
ใบหน้านวลสวยฉายแววความเป็นห่วงอย่างปิดไม่มิด หลังจากที่ความตายมาอยู่ตรงหน้า ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าทุกเวลามีค่ามากแค่ไหน รู้สึกยังไง คิดแบบไหน ก็พร้อมที่จะแสดงออกไม่อยากปิดบังซ่อนเร้นอีกต่อไป
"
