ตอนที่ 15
ยั่วโมโห
ตกเย็น
ใบหน้าหวานนั่งเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่างหลังจากที่ตื่นนอนตอนกลางวัน แต่ก็ไม่ได้ลุกไปไหนเพราะข้างกายยังมีมือหนาที่พาดเอวของเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
“อยากออกไปเดินเล่นที่สวนไหม”
“จริงๆ ถ้าจะจับฉันมาทรมานให้พี่สาวฉันรู้สึกผิดกับสิ่งที่เธอเคยทำเอาไว้ ก็ไม่น่าลงทุนทำถึงขนาดนี้เลยนะคะ”
“มันเป็นการลงทุนที่คุ้มค่าต่างหาก”
“เพราะคนที่มีความรู้สึก คือคนที่เจ็บมากที่สุดต่างหาก”
“งั้นคุณก็คงจะรักเธอมากสินะคะ คงจะเจ็บมากที่ผู้หญิงที่คุณรัก ทำให้คนที่คุณรักต้องจากไป” ดาร์เลเน่พูดออกมาตามความรู้สึกของตัวเอง ทว่ากลับทำให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ชอบใจ
“อย่ามาทำเป็นรู้ดีไปหน่อยเลย”
“จะบอกว่าที่ฉันพูดมามันไม่จริงเหรอคะ” ดาร์เลเน่หันกลับไปมองใบหน้าคมคายที่ดันตัวลุกขึ้นนั่งข้างๆ เธอ แต่เขาก็ไม่ตอบอะไรกลับมา
“ถ้าไม่อยากถูกขังไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันก็อย่าพูดจาเพ้อเจ้อกับฉัน”
ดาร์เลเน่
