ทุกคำที่เขาพูดเขาคิดเช่นนั้นจริงๆ เขาและเจียงหมิ่นมีชีวิตไม่ต่างกันมากนัก เขาไม่รู้ว่าเหตุใดมารดาของเจียงหมิ่นจึงไม่ค่อยจะรักเจียงหมิ่นเท่าพี่ชายและน้องชายคนเล็ก
เจียงหมิ่นมิได้ร่ำเรียนเช่นพี่ชายและน้องชาย ที่ทั้งสองล้วนแต่ได้เล่าเรียนแม้จะเพียงแค่เล็กน้อย เพราะหัวไม่ดีจึงต้องหยุดเรียน
เขาทำงานหนักมาตั้งแต่เด็ก ซึ่งไม่แปลกหากคนที่มีชะตากรรมคล้ายๆ กันสองคน เพียงแค่มองตาก็เข้าใจกันเช่นนี้
“ขอบใจเจ้ามาก” เจียงหมิ่นเอ่ยเสียงที่สั่นเทาของเขาออกมาอย่างซึ้งใจ
“เช่นนั้นต่อไป ท่านว่างจากงานที่ช่วยข้าทำ ก็มาหัดอ่านเขียนตำรากับอารุ่ยก็แล้วกัน” หลินเยว่นางไม่มีความคิดเป็นอื่น หากเลี่ยงรุ่ยได้ตัดสินใจไปแล้ว
ถึงอย่างไรงานสบู่ตอนนี้ก็ไม่ได้รีบร้อน ที่ทำไว้ก็มีจำนวนไม่น้อยแล้ว หากมีคนรู้เรื่องอ่านเขียนเพิ่มอีกคน ต่อไปเมื่อเลี่ยงรุ่ยเข้าสำนักศึกษานางก็จะได้มีคนช่วย
เลี่ยงรุ่ยก็คิดเช่นเดียวกับหลินเยว่
