แต่หากคนถึงสิ่งที่นางหู่ซื่อกระทำกับเขามาตั้งแต่เล็กก็ไม่ได้แปลกใจอันใด ทุกครั้งที่นางทุบตี หรือด่าทอเขา นางจะด่าเขา ว่าเขาเกิดมาทำไม เหตุใดต้องมาเกิดเรื่องเช่นนี้กับนางด้วย บิดาของเขาก็รีบชิงตายไปเสียก่อน
“เจ้าจะทำเช่นไร” เลี่ยงรุ่ยเห็นใจสหายอยู่ไม่น้อย
“ข้าจะย้ายออกไปอยู่ที่อื่น” เสียงของเขาแผ่วเบาจนแทบจะฟังไม่ได้ยิน
แต่ทุกอย่างก็ปรากฏแล้ว ในเมื่อนางหู่ซื่อมิใช่มารดาของเขา เขาก็คงไม่ต้องอยู่ที่เรือนของนางต่อไป
“ท่านลุงจิ่ว หากนางหู่ซื่อมิใช่มารดาของอาหมิ่นท่านก็เขียนหนังสือตัดขาดเถิดขอรับ ส่วนอาหมิ่นข้าจะรับเขาไปดูแลที่เรือนเอง” เลี่ยงรุ่ยเดินไปพูดกับผู้นำหมู่บ้าน
นางหู่ซื่อเมื่อรู้ว่าเจียงหมิ่นกลายเป็นคนพิการไปแล้ว นางจึงไม่คิดจะเก็บเขาไว้ที่เรือน เพราะเขาไม่อาจจะหาเงินให้นางได้แล้ว ทั้งยังจะเป็นภาระเสียเปล่าๆ
“เจ้าว่าเช่นไร” ผู้นำหมู่บ้านหันไปถามนางหู่ซื่อ ถึงอย่างไรนางก็เลี้ยงเจ
