“อาอี ไร้ความทรงจำแต่เขาดูไม่เหมือนคนเป็นทาส ข้าว่าพ่อค้าทาสต้องจับตัวมาตอนที่พวกเขาบาดเจ็บอย่างแน่นอน ส่วนอาเอ้อ อาซาน อาซื่อ พวกเขาต้องรู้หนังสือ ท่านติดกระดาษพู่กันไปด้วย เขาอาจจะยอมท่านก็ได้ว่าพวกเขาเป็นใคร”
“เข้าใจแล้ว” เลี่ยงรุ่ยใบหน้าเคร่งเครียดขึ้นทันที หากเป็นเช่นที่หลินเยว่นางคิด หากพวกเขาเกิดเป็นโจรป่าขึ้นมาเล่า ทั้งเรือนมิได้ซวยกันหมดรึ
เมื่อเลี่ยงรุ่ยมาถึงที่หน้าเรือนของพวกเขา ทั้งสี่ก็เพิ่งจะกินอาหารเสร็จเรียบร้อย
“ข้าขอเข้าไปคุยด้านในหน่อย” เลี่ยงรุ่ยเอ่ยบอก เมื่ออาเอ้อ เดินออกมาดูว่าผู้ใดมาที่เรือน
เลี่ยงรุ่ยรู้ได้ทันทีว่าพวกเขามีวรยุทธ์ เพราะเขาเดินมาหยุดที่หน้าเรือนอาเอ้อก็เปิดประตูออกมาทันที
“เจ้าอยากจะให้ข้าช่วยหาหมอมารักษาเจ้าหรือไม่” เขาเอ่ยถามอาอีทันที เพราะอาอี ความจำเสื่อมหากมีหมอที่เก่งกาจอาจจะช่วยให้ความทรงจำของเขากลับคืนมาได้
ทั้งสามยกเว้นอาอี พยักหน้ากันอ
