วันต่อมาเลี่ยงรุ่ยไปที่เรือนของผู้นำหมู่บ้านจิ่ว เพื่อบอกให้เขาช่วยแจ้งชาวบ้านที่ต้องการหารายได้เพิ่ม ให้หาดอกไม้บนภูเขามาขายให้ที่เรือนของตน
“ดียิ่ง อารุ่ยนับว่าเจ้าได้ช่วยชาวบ้านอีกทางแล้ว” ผู้นำหมู่บ้านมองเขาด้วยสายตาที่ซาบซึ้ง
เพราะในหมู่บ้านยังมีชาวบ้านที่มีความเป็นอยู่ลำบากไม่น้อย ทุกคนจำต้องขึ้นเขาเพื่อหาของป่าอยู่แล้ว เรื่องหาดอกไม้ให้เลี่ยงรุ่ยจึงไม่ยากนัก
“มิได้ขอรับ ข้ากับอาเยว่ก็มิอาจจะทำได้ทัน” เขาเอ่ยตอบอย่างนอบน้อม
“แล้วเจ้าอยากได้ดอกอันใดเล่า” เพราะดอกไม้บนเขามีจำนวนมาก ทั้งยังหลายชนิดอีกด้วย
“ขอเพียงแค่มีกลิ่นหอม เก็บเพียงแค่ดอก หากเก็บดีข้าจะให้เงินเพิ่ม แต่หากเสียหายก็ต้องว่าไปตามคุณภาพข้ารับ”
“เรื่องนี้ข้าเข้าใจแล้ว แล้วเจ้าต้องการมากน้อยเพียงใด”
“เดือนละสองครั้งขอรับ เก็บได้เท่าใดก็ได้ แต่ขอเดือนละสองครั้งขอรับ”
“ได้ๆ ข้าจะไปแจ้งชาวบ้านที่สนใจให้”
เลี่ยงรุ่ยข้
