รอรักที่จากลา

ตอนที่4 คิดมาก

ตกค่ำของวันนั้น ปุณณวัฒน์เดินทางกลับมาร่วมรับประทานอาหารค่ำกับครอบครัวที่บ้านใหญ่ คุณเพียงเพ็ญรอต้อนรับลูกชายคนเล็กด้วยอาหารอร่อยมากมายเต็มโต๊ะไปหมด ทั้งสามคนพ่อลูกต่างเดินเข้ามาภายในบ้านในเวลาที่ไล่เรี่ยกัน

"โอ้โห! คุณแม่เข้าครัวทำเองหมดนี่เลยหรือเปล่าครับ?" ปัทกรณ์อดถามขึ้นเสียไม่ได้ เพราะเหมือนวันนี้จะเป็นวันพิเศษวันหนึ่งของครอบครัว ที่ไม่ได้มีของกินหน้าตาน่ารับประทานมากมายขนาดนี้มานานแล้ว

"แน่นอนอยู่แล้ว แม่ทำให้ตาปุณณ์ทานน่ะ นานทีน้องจะกลับมาหาที่บ้านบ้าง"

"สวัสดีครับคุณแม่ คิดถึงคุณแม่จังเลยครับ" ปุณณวัฒน์เดินเข้าไปสวมกอดมารดาอย่างเอาใจ ถ้าเขาจำไม่ผิดมีโอกาสเจอกันครั้งล่าสุดก็ตอนเมื่อมารดาเดินทางไปเยี่ยมลูกสาวแรกคลอดตอนที่อยู่โรงพยาบาล

สองแม่ลูกโอบกอดทักทายกันอยู่นานจนหายคิดถึง ทำให้ทั้งพี่ชายและบิดาต้องหันหน้ามาเบ้ปากยกไหล่ส่งให้กันแทน

"เสียดายจังเลยนะ น่าจะพายายหนูต้องตามาด้วย อยากเจอหลานมากเลย" นางยังอดบ่นให้ลูกชายไม่ได้

"เดี๋ยวหลังกลับจากเพชรบูรณ์ผมพามาเล่นด้วยครับคุณแม่"

"อะไรกัน นี่เมียแกหอบลูกกลับไปให้แม่มันช่วยเลี้ยงที่บ้านด้วยหรือไง ไหนว่ามาอยู่กรุงเทพฯ ตั้งหลายเดือน ยังเลี้ยงกันไม่พออีกหรือไงนะ" นางถึงกับพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์นัก เพราะลูกสะใภ้คนนี้ไม่เคยเห็นหัวแม่ผัวเลยสักครั้ง ไม่อ่อนน้อม ไม่เข้าหาผู้ใหญ่ ไม่เคยจะพาหลานมาหา นางเลยไม่ชอบและไม่ปลื้มกับกิ่งมาลาเลยสักนิด ไหนจะทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่างดีแต่แบมือขอเงินผัวใช้ไปวัน ๆ

"คุณเพ็ญก็นะ จะไปว่าหนูกิ่งเขาแบบนั้นได้ยังไง คุณไม่ใช่เหรอที่ไม่ยอมไปช่วยเลี้ยงหลานทั้งที่อยู่ว่างไม่ได้ทำอะไร"

"เอ๊ะ! คุณทรงพล มันใช่ความผิดฉันไหมคะ ฉันเป็นแม่ผัวแทนที่ลูกสะใภ้จะเป็นฝ่ายมาอ้อนวอนขอร้องให้ฉันไปเลี้ยงลูกช่วย แต่นี่อะไรทำอะไรมันไม่เคยเห็นหัวฉันหรอก ถ้าไม่เห็นว่ามีหลานให้นะจะบอกตาปุณณ์เลิกกับแม่นั่นแล้วไปหาเมียใหม่ซะ"

"คุณเพ็ญ เรื่องที่ลูกไปมีครอบครัวคุณก็หัดปลงบ้างเถอะ ความรักของลูก ความสุขของลูก เราเป็นพ่อเป็นแม่ก็มีหน้าที่ร่วมแสดงความยินดี ไม่ใช่มีอคติกับลูกสะใภ้แบบนั้น เดี๋ยวเด็กมันจะได้มาถอนหงอกเราเอาหรอก คุณไม่สงสารหลานหรือยังไง ถ้าหลานมันรู้ว่าคุณไม่ชอบหน้าแม่ แล้วหลานมันจะรักย่าลงได้ยังไงล่ะคุณเพ็ญ" สองสามีภรรยาทะเลาะกันแบบนี้เป็นเรื่องปกติ คุณทรงพลที่ไม่ชอบวุ่นวายเรื่องของลูก ๆ ก็มักจะไม่เห็นด้วยกับภรรยา ชอบคิดว่าตัวเองมีอำนาจใหญ่สุดที่สามารถบงการชีวิตของคนอื่นได้ เขาเบื่อที่จะทะเลาะ เบื่อที่จะพูดให้อีกฝ่ายยอมรับลูกสะใภ้ที่ชื่อกิ่งมาลานัก เพราะคุณเพียงเพ็ญก็ยังอยากได้ลูกสะใภ้ที่ทำให้ลูกชายมีหน้ามีตา ช่วยเรื่องการงานได้มากกว่าสะใภ้บ้านนอกอย่างเช่นกิ่งมาลาลูกสาวชาวไร่คนนั้น

"คุณพ่อกับคุณแม่อย่าทะเลาะกันเลยครับ เพราะแบบนี้ไงผมถึงไม่อยากกลับมาบ้านนี้ แทนที่วันนี้ผมจะอิ่มอร่อยกับอาหารฝีมือคุณแม่ แต่กลับกลายเป็นว่าผมรู้สึกอิ่มจนทานอะไรไม่ลงแล้วล่ะครับ งั้นผมขอตัวกลับบ้านเลยแล้วกัน"

ปุณณวัฒน์เดินออกจากบ้านพงศ์การุณไปอย่างไม่สบอารมณ์นัก ดีแค่ไหนที่วันนี้ไม่พาลูกกับเมียมาด้วย ไม่เช่นนั้นกิ่งมาลาคงได้มีปากเสียงกับตนอีกเป็นแน่

เสียงของบิดามารดายังพูดคุยกันอย่างไม่สบอารมณ์อยู่เช่นนั้น แต่ปุณณวัฒน์ก็ไม่ได้สนใจที่จะหันกลับมามอง เสียงรถที่วิ่งเร็วออกจากบ้าน ทำให้พี่ชายอย่างปัทกรณ์รู้สึกเป็นห่วงยิ่งนัก แทนที่จะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา รับประทานอาหารร่วมกัน พูดคุยมีความสุขกันเหมือนกับครอบครัวอื่น แต่บ่อยครั้งก็มักจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเสมอ นี่ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่เขาไม่อยากจะมีครอบครัว หรือมีสะใภ้ใหญ่มาให้แม่ต้องบ่นหูชาเหมือนกับที่บ่นให้น้องชาย ทั้งเข้าใจ สงสารปุณณวัฒน์และกิ่งมาลา แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดีสินะ

"ถ้ามีเมียแกอย่าพามาอยู่ร่วมบ้านนี้กับแม่แกนะปัท ไม่งั้นชีวิตครอบครัวจะไม่ยั่งยืน" คุณทรงพลหันมากระซิบลูกชายคนโตอีกครั้ง

"ผมไม่อยากจะมีแม้แต่แฟนครับพ่อ อย่ามาห่วงเรื่องนี้เลย จะว่าไปก็สงสารกิ่งกับน้องนะครับคุณพ่อ ไม่แปลกใจเลยที่นานทีปีละหนสองหน สองคนนั้นถึงจะมาทานข้าวที่บ้านร่วมกับเรา" สองหนุ่มต่างวัยหันไปจับจ้องมองหน้าคุณเพียงเพ็ญอีกครั้ง นางไม่ได้รู้สึกร้อนหนาวอะไรเลย พอปุณณวัฒน์ออกจากบ้านไปก็ยังมีกระจิตกระใจนั่งรับประทานอาหารอย่างสบายอารมณ์เหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นด้วยซ้ำ ทั้งคุณทรงพลและปัทกรณ์ทำอะไรไม่ได้นอกจากส่ายหน้าให้อย่างไม่เข้าใจเลย

เป็นวันที่ห้าแล้วที่กิ่งมาลาอยู่บ้านสวนที่จังหวัดเพชรบูรณ์อย่างมีความสุขกับครอบครัว ยายสุมาลีและตาเกษมต่างมีความสุขที่ได้เลี้ยงหลานสาว ถึงกับบอกให้ลูกสาวทิ้งหลานสาวไว้ที่นี่เลย ไม่ต้องเอากลับกรุงเทพฯ ไปด้วยแล้ว กิ่งมาลายังนึกขำเมื่อคิดว่าถึงวันจะกลับกรุงเทพฯ ขึ้นมาจริง ๆ ตากับยายคงได้ร้องไห้ตามหลานรักเป็นแน่