พยัคฆ์ขอตัวไปตรวจงานครั้งแรกของหน้าที่คนใช้ส่วนตัว ก่อนจะให้คำสัญญากับแม่ว่าจะพาคนโปรดมากินข้าวด้วยกัน
บ้านหลังเล็ก พ่อแม่สร้างไว้ให้ลูกชาย อนาคตเอาไว้ว่าอาจจะสร้างครอบครัวหรือเรือนหอสำหรับแต่งงานไปแล้ว และเขาไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้านอกออกใน
ยกเว้น...ยายเด็กจอมจุ้นจ้านที่เป็นคนใช้เท่านั้น
“มาหลับอยู่ตรงนี้เอง ชอบอู้งานหรือไงกัน”
ไม่รู้ทำไมพยัคฆ์ชอบมองดูใบหน้าเรียวใสหลับสนิท ไม่พูดจายียวนกวนประสาทเขาตึงเครียดตลอดเวลา มือหนาเผลอแตะพวงแก้มแดงเปล่งปลั่งอย่างลืมตัว
“หมดฤทธิ์ก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องหาอะไรมาอุดหู”
“อื้อ”
แพรชมพูขยับตัวไปมาเหมือนมีคนก่อกวน เขารีบถอยห่างจากร่างบางแอบงีบหลับบนโซฟาเบด ยืนกอดอกรอทำโทษคนละเลยหน้าที่
“พี่เสือ มาตั้งแต่ตอนไหนกันคะ”
“มาตั้งแต่ใครบางคนมาแอบหลับในบ้านของเจ้านาย งานที่ฉันสั่งเสร็จแล้วเหรอ ถึงได้มานอนฉีกแข้งฉีกขา ทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของบ้าน”
‘พอมาถ
