บทที่12 คู่นอนลับ
1742 คำ
สองวันที่แพรชมพูต้องนอนพักรักษาตัวให้น้ำเกลือพักฟื้นร่างกายตามคำสั่งของหมอ ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ตั้งแต่วันนั้นที่พยัคฆ์ยื่นข้อเสนอกลายเป็นผู้หญิงบนเตียงเพื่อแลกกับการปกปิดความลับ
เขาก็รีบกลับมาเคลียร์งานบนไร่แสงจันทร์ โล่งใจมีคนรักและคอยดูแลหญิงสาวมากมาย
เขาให้เวลาเธอพักผ่อนเต็มที่ ก่อนที่ร่างกายจะไม่ได้พักผ่อนครบแปดชั่วโมงตามหลักการ
รถยนต์เคลื่อนตัวเข้ามาจอดหน้าบ้านใหญ่ นับดาวส่งคนขับรถไปรับแพรชมพูกับป้าเพ็ญศิริกลับ เพียงร่างบางก้าวลงมา แม่ของเขาสวมกอดทักทายต้อนรับ เพราะป้าดาวอยากได้แพรชมพูเป็นว่าที่ลูกสะใภ้อยู่น่ะสิ
“คุณป้าคะ...”
คนถูกสวมกอดไม่ทันตั้งตัวได้แต่ยิ้มอ่อนๆ ก่อนป้านับดาว ผู้มีพระคุณแก่ครอบครัวเธอผละออกหันมาหาคนเปรียบเสมือนน้องสาว
“ป้าดีใจที่หนูแพรหายดีแล้ว เข้ามาข้างในดีกว่า แดดเริ่มร้อนแล้ว”
นับดาวสั่งคนขับรถขนย้ายข้าวของครอบครัวป้าเพ็ญศิริยังบ้านหลังเล็ก ใจดีอยากให้แพรชมพูมาอยู่ที่นี่ ทว่าคนตัวเล็กยังคงเกรงใจ
แพรชมพูไม่อยากถูกพวกคนงานนินทาว่าเป็นเพียงลูกสาวหัวหน้าคนงานต่ำต้อยกลับมาอยู่ร่วมบ้านหลังเดียวกันกับเจ้านาย
“พี่เสือหายไปไหนแต่เช้าคะ”
สองวันแล้วที่เขาหายหน้าหายตา ไม่ยอมโผล่หน้ามาเยี่ยมเธอสักครั้ง นับดาวยิ้มน้อยจับจูงมือคนที่รักเอ็นดู เห็นมาตั้งแต่เด็กๆ มานั่งข้างกาย อีกข้างก็มีแม่เพ็ญศิรินั่งประกบอยู่
“พี่เสือของหนูแพรออกไปทำงานในไร่แต่เช้าแล้วจ้ะ ช่วงนี้พวกคนงานต้องรีบเก็บผลผลิตเพื่อส่งออก เขาก็เลยทำงานหามรุ่งหามค่ำ เรียกได้ว่ากินหลับนอนในออฟฟิศเลยก็ว่าได้”
“อย่างนี้แพรไม่ถูกพี่เสือตัดเงินเดือนเหรอคะ”
เธอละอายใจตัวเอง ปกติคนงานก็มีวันหยุดเสาร์-อาทิตย์เหมือนแรงงานทั่วไป ทว่าแพรชมพูไม่สบาย กลัวว่าเขาอาจถูกตัดเงินเดือน แยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออก
“แพรไม่อยู่สองวันแล้วใครดูแลตงเฉินเหรอคะ”
“พี่เสือจ้ะ”
คำตอบจากป้านับดาว ทำให้คนฟังแทบไม่อยากเชื่อ คนอย่างพยัคฆ์เกลียดเจ้าตงเฉิน ยังกล่าวหาว่าหมาของเธอเป็นตัวเจ้าปัญหา สุดท้ายเขากลับดูแลมันอย่างดี
“หนูแพรเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ ป้าว่าให้แม่หนูพาขึ้นไปพักผ่อนดีกว่า ถ้าเสือกลับมา ป้าจะบอกทันทีจ้ะ”
“ขึ้นไป?”
ปกติแพรชมพูต้องกลับพักบ้านอยู่หลังท้ายไร่ เธอหันหามองหน้าแม่เพ็ญศิริเป็นการตั้งคำถาม
“ป้าเห็นว่าบ้านพักคนงานที่อยู่หลังไร่มันไกล ถ้าเสือไม่ได้ตามไปดู หนูแพรอาจจะเป็นหนักกว่านี้ก็ได้ ป้าเป็นห่วงความปลอดภัยของครอบครัว หนูแพรมาอยู่บ้านนี้นะ อีกไม่นานป้ากับลุงก็ต้องกลับไปทำงานสเปนหลายเดือน มีหนูแพรคอยดูแลเสือ ป้าจะได้หายห่วง”
แพรชมพูนึกบางอ้อ เข้าใจทันควันกับการยื่นข้อเสนอจากเสือนักล่าเหยื่อ พยัคฆ์ต้องการให้เธอเป็นคู่นอนลับบนเตียงตอบสนองอารมณ์ทางเพศเพื่อแลกกับปกปิดความลับเข้าห้องผิดค่ำคืนนั้น
ทว่าพ่อแม่เขาจะออกไปดูงานต่างประเทศ ไม่เห็นจำเป็นต้องให้เธอเป็นไม้กันหมาเลย
“ให้เธอไปอยู่บ้านหลังเล็กนั่นแหละครับ เป็นแค่ลูกสาวหัวหน้าคนงาน หามาอยู่กินในบ้านเจ้านาย ถ้าใครผ่านเข้ามาเห็นแล้วมันจะดูไม่ดีเอา”
พยัคฆ์ แอเรียสพอร์ต...
“เสือ! หนูแพรเขาเป็นลูกป้าเพ็ญ อีกอย่างบ้านหลังเล็ก เสือเคยบอกแม่ว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัวของลูก ห้ามใครเข้ายุ่งไม่ใช่เหรอ”
เขาบอกคนเป็นแม่เองว่าให้ครอบครัวเพ็ญศิริมาอยู่ ยกเว้นแพรชมพู ต้องเลื่อนขั้นจากคนงานทำความสะอาดฟาร์มโคนมกลายเป็นคนใช้ส่วนตัว ดูแลส่วนภายในบ้านหลังเล็ก และนานครั้งที่ชายหนุ่มใช้มันค้างคืน
“ก่อนหน้านั้นใช่ครับ”
สายตาสีนิลเหลือบมองทางอีกฝ่าย “แต่ตอนนี้ผมต้องการให้คนโปรดของคุณแม่เปลี่ยนหน้าที่ เธอบอกเองว่าเพื่อฉัน ทำได้ทุกอย่าง”
‘ไหนบอกว่าแอบชอบฉันไง แค่นี้ก็ใจเสาะแล้วเหรอ ยายเด็กตัวปัญหา’
พยัคฆ์คิดอย่างสะใจและหาทางเอาคืน
“ค่ะ แพรเคยพูดไว้” เธอก้มหน้าลง
“พูดอะไรออกไปก็ควรยอมรับในสิ่งที่ตัวเองพูดด้วยแล้วกัน ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวพาคนใช้ส่วนตัวของผมไปสำรวจดูห้อง จะได้รู้ว่ามุมไหนสกปรก มุมไหนควรจัดข้าวของ เธอละเลยงานมามากแล้ว”
และคนอย่างพยัคฆ์ไม่อดทนรออีกต่อไป...
“เสือ อย่ารุนแรงกับน้องสิ”
นับดาวบอกลูกชาย หลังพยัคฆ์ฉุดดึงข้อมือเล็กออกจากห้องนั่งเล่น
“คุณแม่ไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลคนของผมเอง”
แพรชมพูทำอะไรไม่ได้มากนัก นอกเสียจากยอมคนที่มีเรี่ยวแรงมากกว่าเธอนำทางพาเดินมายังหน้าบ้านหลังเล็กซึ่งตั้งอยู่ติดกับบ้านหลังใหญ่ โดยมีทางผ่านเชื่อมต่อกัน
จำได้ว่าตอนเด็ก เธอวิ่งเล่นซุกซนจนหยุดมาที่หน้าบ้านอาณาเขตหวงห้ามของคนเอาแต่ใจ พอถูกเขาดุว่าห้ามมายุ่มย่ามบริเวณนี้ หนำซ้ำยังถูกกีดกัน และนี่เป็นครั้งที่สองที่เธอมาด้วยฝีมือเขา
“คนของฉันเตรียมอุปกรณ์ทำความสะอาดไว้ตั้งอยู่มุมข้างในบ้านแล้ว วันนี้ฉันให้เธอทำความสะอาดบ้านหลังนี้ ไม่เสร็จ อดข้าว!”
“แล้วใครจะมาอยู่เหรอคะ”
เธอก็ช่างกล้าถาม พยัคฆ์หันมาใช้นิ้วแกร่งเชยคางแล้วบอกเสียงแผ่วเบา
“ฉันกับเธอไง”
“....” คนตัวเล็กนิ่งเมื่อได้ยินคำตอบนั้น
“ถามอะไรมากยายเด็กโง่ ฉันจะมานอนกับเธอที่นี่ทุกคืนตลอดหนึ่งเดือน ห้ามขัดใจเจ้านาย เพราะเธออาจถูกฉัน ‘เอา’ จนสลบคาเตียง”
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแพรชมพูจะไม่ออกไปทำงานตอนกลางวัน เธอยังทำเหมือนเดิม แค่ตอนเย็นต้องขึ้นมาเสนอร่างกายให้เขาเอาทุกคืน
สถานะคู่นอนไม่มีสิทธิ์เถียงหรือโต้แย้ง มีแต่อื้ออาได้อย่างเดียว!
“แพรเข้าใจค่ะพี่เสือ” ต่อให้ข้างในจะปล่อยโฮก็ตาม
“เป็นอะไร ปกติต้องหาเรื่องชวนทะเลาะกันไม่ใช่เหรอ”
เขาสังเกตความผิดปกติเงียบขรึมยายเด็กจอมจุ้นจ้าน ไม่กลัวใครโดยเฉพาะกับตนเอง
เธอยิ้มน้อย “แพรเงียบก็ไม่ได้เหรอคะ”
คำว่าคู่นอนลับบนเตียง ต้องปกปิดความสัมพันธ์กระแทกความรู้สึกเข้าอย่างจัง
“ก็ดี! ทำงานต่อไป ไม่เสร็จอดข้าว”
แพรชมพูแอบเบ้ปากใส่เจ้านายเอาแต่สั่งๆ แล้วเดินออกไป เธอหอบหายใจเข้าปอดอย่างหนัก บอกตัวเองว่าเลือกเส้นทางนี้แล้วจะไม่ถอยเด็ดขาด
“หนึ่งเดือนเท่านั้น แพรชมพู”
เธอเคยลองตัดใจจากผู้ชายใจดำ ทว่ากลับเกิดเหตุการณ์เข้าห้องผิดเสียก่อน ทำให้ต้องยอมทำหน้าที่คู่นอนลับบนเตียงเพื่อว่าอาจพาครอบครัวออกไปใช้ชีวิตดีกว่านี้
การคิดถึงเขามันทรมาน แต่ถ้าหลีกหนีไปไกลๆ บางทีความทรมานอาจลดทอนน้อยลง
……
พอสั่งงานแพรชมพูเสร็จ พยัคฆ์เข้าทำงานออฟฟิศ ก่อนช่วงบ่ายออกไปตัดผลผลิตองุ่นจากไร่เพื่อไปส่งให้ลูกค้า ตกเย็นดูแลฟาร์มโคนม ทว่ายังรอเงี่ยหูฟังข่าวรายงานจากมิ่งที่ถูกแอบสอดส่องคู่นอนสาว
‘ทำไมป่านนี้ไอ้มิ่งถึงไม่มารายงานวะ’
ช่วงเที่ยง เจ้าของไร่แสงจันทร์ไม่ได้เข้าบ้านใหญ่ แต่เลือกกินข้าวโรงอาหารของพวกคนงาน ถึงแม้ว่าเขาจะนึกรำคาญยี่หวาตามมาขอนั่งโต๊ะ กินอาหารด้วยกันก็ตาม
“มาแล้วครับคุณเสือ”
“หายหัวไปไหน กูบอกว่าให้เฝ้าดูคนของกูแล้วมารายงาน แต่เนี่ยตะวันจะตกดินแล้วเพิ่งโผล่หัว น่าจะตัดเงินเดือน”
“คุณเสืออย่าเพิ่งตัดเงินเดือนผมเลยนะครับ คุณแพรทำความสะอาดบ้านที่คุณสั่งเสร็จตั้งแต่บ่ายสามแล้วครับ” คำรายงานทำให้คนฟังกัดริมฝีปากขบแน่น
“แล้วทำไมไม่บอกกูแต่ทีแรก!”
“เอ่อ คุณนับดาวไม่ให้ผมบอกครับ กลัวว่ารบกวนเวลาทำงานของคุณเสือ”
“มึงก็เลยว่างว่างั้นเถอะไอ้มิ่ง เอาเจ้าแดงเข้าฟาร์ม กูจะไปหายายตัวยุ่ง”
มิ่งลนลานกลัวพายุอารมณ์ร้ายลง เพราะดูท่าทางของเจ้านายน่าจะลงกับผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียว แต่ตอนนี้เขาเอาตัวเองให้รอดก่อน
“แพรชมพูอยู่ไหนครับคุณแม่”
พยัคฆ์ก้าวลงจากรถจิ๊ป หลังถึงบ้านใหญ่ ก่อนสาวเท้าเดินตรงเข้ามายังข้างใน บ่งบอกว่าตอนนี้อารมณ์เขาค่อนข้างไม่ดีนัก
“หนูแพรก็อยู่บ้านหลังเล็กที่เสือสั่งยังไงละ เสือควรไปอาบน้ำแล้วค่อยมากินข้าว แม่กับพ่อมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย” คนเป็นแม่พูดเสียงอ่อนหวังให้ลูกชายใจเย็นลง
“อะไรจะสำคัญกว่าคุณแม่มายุ่งเรื่องส่วนตัวของผมด้วยครับ เธอเป็นคนของผม คุณแม่ไม่ควรสั่งมิ่งไม่ให้รายงานผมนะครับ”
“คนของเสือ? นี่แม่ตกข่าวอะไรหรือเปล่า หรือว่าเสือเริ่มจะมาสนใจหนูแพรของแม่แล้ว”
เขาปฏิเสธคนเป็นแม่เสียงแข็งทันควัน
“ไม่มีทาง! ที่ผมทำก็เพราะอยากให้เธอรู้ว่าเธอเป็นได้แค่คนใช้ของผมที่ต้องการใช้งานยังไงก็ได้ แล้วห้ามคิดเกินเลยมากกว่าผม”
“หนูแพรเป็นเด็กน่ารัก เสือไม่หวั่นไหวกับน้องบ้างเลยเหรอ”
สีหน้าพยัคฆ์เริ่มเปลี่ยน เขาเลื่อนมือออกจากมือคุณนายนับดาวเป็นการให้คำตอบชัดเจน ไม่ว่าปัจจุบันหรืออนาคต คำตอบนั้นจะไม่เปลี่ยนแปลง
“ผมเคยบอกคุณแม่นะครับว่าไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ต่อให้ยายเด็กแพรนั่นจะทำตัวให้สวยขึ้น ก็แค่สวย แต่ถ้าเป็นคนที่ไม่เคยอยู่ในหัวใจก็หมดสิทธิ์ครับ”
- ผู้เขียน
