ถ้าถามว่าเบอร์ของเพ็ญศิริ ซึ่งเป็นแม่ของแพรชมพูโทรเข้ามือถือสีดำเครื่องนี้ได้อย่างไร ก่อนจะมาตามตัวจนเจอที่ปากช่อง พยัคฆ์หันไปขอร้องเพ็ญศิริเพื่อยืมมือถือ เผื่อว่าเธอคิดถึงคนในบ้านแล้วอาจจะโทรหาเข้าเบอร์นี้
และเป็นอย่างที่เขาคาดเดา
ก่อนหน้านั้นไม่ถึงยี่สิบนาทีเขาพยายามแอบเข้าลิฟต์อีกอันที่ผู้คนต่างไม่ค่อยได้ใช้ขึ้นมาด้านบนชั้นสูงสุดของโรงแรม จากนั้นมีเสียงดังสั่นเข้าใต้กระเป๋ากางเกง แค่โชว์เบอร์หน้าจอมือถือ ปากหนากระตุกยิ้มนิดๆ กดรับสาย เบนสายตาเห็นแผ่นหลังร่างบอบบางที่คุ้นเคย
ใช่แพรชมพูจริง ๆ!
“คุณเสือ!”
เขาขยับเข้ามาใกล้ กระซิบเข้าใกล้ใบหูของคนตัวเล็ก แพรชมพูยืนตัวแข็งทื่อ ไม่รู้ว่าตัวเองเผลอทำมือถือหลุดออกตั้งแต่เมื่อไหร่ กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวผู้ชายร่างสูงใหญ่หวาดหวั่น จำได้ทุกอณูเนื้อสัมผัสว่าใช่ผู้ชายที่ชื่อพยัคฆ์
อย่างไรความลับปกปิดเขาตลอดก็ไม่มีสินะ
“แสบนักนะแพรชมพู ปล่อยให้ฉ
