วันเวลาผ่านไปรวดเร็วจนเธอไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้มีวันนี้ วันที่เธอรอคอยเป็นเจ้าสาวของใครสักคนเหมือนมีใครขีดเส้นกำหนดไว้
รอคอย...เพื่อจะกลับมาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน จับมือเดินทางเคียงข้างกันตลอดไป
แต่ก่อนแพรชมพูไม่เชื่อคำพวกนี้ด้วยซ้ำ เพราะเธอเกือบสิ้นหวัง ท้อแท้ หมดกำลังใจต่อความรักฝ่ายเดียว ตามตื้อจีบเดินตามลูกชายป้านับดาวตลอดสี่ปี
ทว่าตอนนี้เชื่อหมดหัวใจว่าคำนั้นคือเรื่องจริง ไม่ว่าเธออยากจะหนีหัวใจตัวเอง สุดท้ายก็ได้ข้อสรุปต้องย้อนกลับมาอยู่ที่นี่
ที่ที่มีความทรงจำเธอกับเขาอยู่ร่วมกัน
แพรชมพูเพิ่งรู้ภายหลังตอนที่คลอดลูกแฝดชายหญิง ซึ่งเป็นหลานแฝดคนแรกของบ้าน พ่อแม่เขาและเธอต่างเห่อหลานและพากันตั้งชื่อชวนน่าฟัง
จากนั้นพยัคฆ์ก็เล่าให้ฟังว่าสวนกุหลาบแปลงเล็กของหญิงสาว เขารักษา ดูแลมัน หมั่นพรวนดินและตอนนี้ขยายเบี้ยพันธุ์ดอกกุหลาบสีแดงกลายเป็นแปลงใหญ่ สั่งคนตักดอกไม้จัดแจงนำออกไปส่งขายที่ต
