แพรชมพูหยุดตรงหน้าห้องพักของเขาที่น่าจะพักอยู่กับคนสนิท มือเล็กกำลังจะเอื้อมขึ้นไปเคาะกลับหักห้ามใจตัวเองไว้ บ่นอุบเสียงอู้อี้อย่างหัวเสียที่หัวใจไม่รักดีหวนเป็นห่วงเขา
“คนหน้าหนาอย่างพี่เสือ ไม่ตายง่ายๆ หรอก จะห่วงเขาไปทำไม กลับห้องดีกว่า”
ชั่วความคิดแวบแรกขัดแย้งกับคำพูด ร่างคนท้องอุ้ยอ้ายกัดริมฝีปากล่างแน่น หลุบตาต่ำก้มมองยาหม่องถืออยู่ในมือ ถอนหายใจพรืดใหญ่ อย่างน้อยก็แสดงความหวังดีที่เธอเผลอทำเอาเขาเจ็บไม่ตั้งใจก็แล้วกัน
“เอ๊ะ!”
ทว่ายังไม่ทันจะยกมือออกแรงเคาะประตู คนด้านในห้องพักกลับเปิดออกกลายเป็นมิ่ง ร่างเพรียวบางหยุดชะงักไปครู่ ครั้นจะถอยกลับไปตั้งหลักก็ไม่ได้
เพราะตาเรียวสวยบังเอิญเห็นร่างเปลือยเปล่าท่อนบนกำลังเตรียมตัวจะไปอาบน้ำ
“ไอ้มิ่ง! กูบอกให้มึงไปซื้อยาหม่องมา กูเจ็บจนหัวโนหมดแล้ว โอ๊ย! แสบชะมัด”
“คุณแพร”
คำพูดต่อมาจากลูกน้องคนสนิท คนเจ็บหน้าผากที่ถูกเมียจงใจกระแ
