พออยู่คนเดียวได้สักพัก แพรชมพูพ่นลมหายใจอย่างโล่งอก ใบหน้าเก็บซ่อนรอยยิ้มขวยเขินไม่ได้เลย ยอมรับว่าตอนก่อนความกล้าของตัวเองตามตื้อ
ตามต้อยๆ ไล่หลังลูกชายของป้านับดาว ยังไม่เสียอาการเท่านี้ ใบหน้าหล่อเหลาขยับใกล้ชิดจนแทบปลายจมูกชนกัน ปากแทบจูบนัวเนีย
เธอไม่เคยใจเต้นแรงขนาดนี้!
“จานก็ล้างไม่เยอะ แค่สองใบ ทำไมถึงใช้เวลานาน”
พยัคฆ์แอบยิ้มกับสภาพหญิงสาวเกือบทำจานข้าวในมือร่วงลง ชายหนุ่มจงใจขยับเอาใบหน้าคมสันใกล้ชิด กดแนบพวงแก้มแดงเปล่งปลั่งทำเอาเขาปวดร้าวไปหมดทุกส่วน โดยเฉพาะส่วนนั้น
“พี่เสือ เข้ามาตอนไหนคะ”
“ที่นี่เป็นบ้านของฉัน ทำไมฉันจะเข้ามาไม่ได้”
แพรชมพูไม่อยากคุยกับคนตีหน้ามึน เขาพูดก็ถูก บ้านหลังใหญ่เป็นบ้านของเขา เธอเป็นแค่ลูกจ้าง ผู้อยู่อาศัยใบบุญของผู้ใหญ่ใจดี เถียงมากไม่ได้เพราะไม่ใช่เมีย เป็นแค่คู่นอนที่เขากระดิกนิ้วเรียกตอนไหนก็ต้องมา ห้ามขัดใจ
“แพรลืมไปค่ะ ว่าที่นี่คื
