ร่างของวรันธาราถูกวางลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล ก่อนที่เจ้าของอ้อมแขนแข็งแรงจะถอยออกห่าง ยามนี้ใบหน้าหล่อเหลาของเควินดูเคร่งเครียดจนน่าเป็นกังวล
“เควินคะ...”
เควินหันกลับมามอง แม้เขาจะพยายามยิ้ม แต่หล่อนก็รับรู้ได้ว่าเขากำลังไม่สบายใจ
“เรื่องคุณแม่ของคุณ...”
“มันไม่มีอะไรหรอก”
เขายิ้มบางๆ ให้กับหล่อนอีกครั้งก่อนจะหมุนตัวเดินไปเกาะขอบหน้าต่าง แผ่นหลังกว้างสีแทนที่ยังมีหยาดน้ำเกาะพราวสะท้อนขึ้นลงตลอดเวลา วรันธาราตัดสินใจก้าวลงจากเตียง เดินไปหยุดที่ด้านหลังของเควิน
“ถ้าเก็บไว้แล้วไม่สบายใจ... บอกให้ฉันฟังบ้างก็ได้นะคะ” แล้วก็ตัดสินใจโอบกอดร่างกำยำนั้นเอาไว้ แนบแก้มนวลกับผิวเรียบตึง “เวลาคนเรามีเรื่องทุกข์ใจ หรือไม่สบายใจ การได้พูด ได้เล่าให้กับใครสักคนฟัง จะทำให้รู้สึกดีขึ้นนะคะ”
“ผมไม่เป็นอะไร”
“ไม่จริงหรอกค่ะ คุณกำลังเป็นทุกข์”
เควินถอนใจก่อนจะหมุนตัวกลับมา แสงตะวันที่สาดกระทบมาตกที่ด้
