บรรยากาศกลางโต๊ะอาหารค่ำช่างชวนอึดอัดเหลือเกิน ยิ่งไครี่ย์เอาอกเอาใจเควินเท่าไหร่ หล่อนก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองคือส่วนเกิน
“อิ่มแล้วหรือ” เควินถามหล่อนทันทีที่เห็นรวบช้อน
“ค่ะ” หล่อนตอบถนอมเสียง “ขอตัวก่อนนะคะ” และหล่อนก็ไม่คิดจะรอให้เควินทักท้วง สองเท้ารีบก้าวหนีออกไปอย่างรวดเร็ว สองหูยังได้ยินเสียงออดอ้อนของไครี่ย์ดังตลอดเวลา
หล่อนต้องไป... ต้องไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ก่อนจะอาละวาดเพราะความหึงหวง
ความหึงหวงที่ไม่มีสิทธิ์...!
แคลอรีน่าอมยิ้มสะใจกับความบาดหมางที่เกิดขึ้นในใจของวรันธารา
“คุณป้าอิ่มแล้วเหรอคะ”
ไครี่ย์ถามเมื่อเห็นแคลอรีน่ารวบช้อน “ใช่จ้ะ หนูไครี่ย์อยู่คุยกับเควินนะ ป้าขอตัวก่อน”
เควินกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ
“ผมอิ่มแล้วครับ และก็ภาวนาให้คุณแม่กับยายเด็กนรกนี่กลับไปเสียที”
“ทำไมล่ะ หรือว่าลูกกลัวว่าแม่นั่นจะเข้าใจผิด”
เควินที่ลุกขึ้นยืนคอแข็ง
“ผมไม่เคยแคร์ความรู้สึ
