ศึกบนเตียงพึ่งจบไปได้เพียงแค่ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ศึกนอกเตียงก็ถาโถมเข้าใส่อย่างไม่คิดจะให้หยุดพัก วรันธารารู้สึกอึดอัดเหลือเกินกับสายตาที่แคลอรีน่ามองจ้องมา
ถึงแม้ว่าตอนนี้หล่อนจะมีอ้อมแขนของเควินโอบรอบกาย แต่กระนั้นก็ยังอดหวาดหวั่นไม่ได้อยู่ดี
“แม่จำได้ว่าลูกไม่เคยตื่นสาย”
เควินไหวไหล่น้อยๆ “ผมตื่นแต่เช้าครับ แต่ที่ลงมาสายก็เพราะนอนกับเมีย”
แคลอรีน่าไม่พอใจกับคำตอบ แต่ก็ยังคงปั้นยิ้ม “แม่มีเรื่องจะคุยกับลูก เควิน”
“ด่วนไหมครับ เพราะถ้าไม่ด่วน ผมคงต้องขอตัวพาเมียไปทำงานก่อน”
“ด่วน” แคลอรีน่าตอบเสียงสะบัด “ด่วนมากด้วย”
เควินไหวไหล่น้อยๆ “งั้นก็ว่ามาสิครับ ผมมีเวลาไม่มาก”
แคลอรีน่าปลายตามองที่วรันธารา “แม่มีเรื่องจะคุยตามลำพังกับลูก”
วรันธารารู้ดีกว่าควรจะออกไป “เอ่อ... ฉันไปรอที่รถนะคะ”
“ไม่ต้อง อยู่ด้วยกันตรงนี้แหละ” เควินทำเสียงดุใส่หญิงสาว ก่อนจะหันไปพูดกับมารดา “ผมไม่มีความลับก
