“หรือว่าธารพูดผิดไปคะ”
“เอ่อ กินข้าวกันก่อนเถอะค่ะ” ณดาเห็นว่าเพื่อนรักกับคนรักอย่างขุนศึกกำลังจะทำสงครามกันก็รีบห้ามปราม
“ธารกินนี่สิ อร่อยนะ ของโปรดด้วย”
ณดารีบตักอาหารให้กับเพื่อนรัก ก่อนจะหันไปตักให้กับขุนศึกบ้าง แต่ชายหนุ่มยกจานหนีอย่างไร้มารยาท ก่อนจะสมทบด้วยวาจาเหี้ยมเกรียมจนไม่น่าให้อภัย
“พี่ไม่ชอบกิน”
ณดายิ้มเศร้าๆ “ณดาจำได้... ว่าพี่ขุนชอบ”
“ของเก่าๆ รสชาติจืดๆ พี่ไม่ชอบกิน เลิกตักให้พี่ได้แล้ว เดี๋ยวพี่จะกินจานไหน จะตักเอง”
“ค่ะ” ณดาก้มหน้าน้ำตาเอ่อล้น วรันธารามองเสี้ยวหน้าของเพื่อนรักอย่างสงสาร และก็แค้นเคืองขุนศึกเป็นที่สุด จนในที่สุดก็ทำให้กินข้าวต่อไปไม่ลง
“ฉันขอตัวนะณดา”
“อิ่มแล้วเหรอธาร กินไปนิดเดียวเองนะ”
“กินไม่ลงน่ะ จะอ้วก” วรันธารามองหน้าขุนศึก ก่อนจะรีบลุกหนีออกไปจากห้องเช่า ณดาจึงทำได้แค่ก้มหน้ากินข้าวเคล้าน้ำตาต่อไปอย่างไม่มีทางเลือก
ขุนศึกพอเห็นวรันธารา
