สามวันต่อมา...
ผมได้นั่งเอามือกุมหัวไปด้วยความรู้สึกจนปัญญาไปกับสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ นี่มันก็เกือบสองอาทิตย์ได้แล้วที่วิเวียนหนีหายไปจากผม
"วิ กลับมาได้แล้ว..." ผมพึมพำออกมาเสียงสั่นด้วยความรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ ผมไม่อยากให้วิเวียนหายไปจากชีวิตของผมแบบนี้ ผมอยู่ไม่ได้...ผมอยู่ไม่ได้
"สักหน่อยไหม" เสียงไอ้เตวินทร์ที่นั่งอยู่หยิบซองบุหรี่ยื่นเข้ามาเอ่ยถามผมขึ้นขณะที่กำลังนั่งกันอยู่ในคอนโดของไอ้ขุนพลซึ่งไอ้ขุนพลเองก็นั่งอยู่บนโซฟา
"ไม่" ผมส่ายหน้าตอบกลับไปทำให้ไอ้ขุนพลกับไอ้เตวินทร์เอาแต่นั่งนิ่งมองหน้าผม
"กูไม่อยาก..." ผมเอ่ยบอกมันสองคนออกไปตามความรู้สึกของตัวเองที่รู้สึกไม่อยากสูบไม่อยากดื่มไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น
"...ชีวิตที่ไม่มีวิเวียน กูไม่อยากทำอะไรเลยว่ะ" ทันทีที่ผมพูดจบ ผมเองก็รู้สึกได้ถึงดวงตาตัวเองที่วูบสั่นจนต้องเงยหน้าขึ้นมองเพดานห้องหรูเพื่อสะกดกลั
