วันต่อมา...
@บ้านใหญ่
เสียงสองเท้าหนักของชายวัยยี่สิบสี่เดินตรงเข้าไปด้านในบ้านของตัวเองด้วยสีหน้านิ่งเรียบซูบผอมลงอย่างเห็นได้ชัดรวมถึงใบหน้าหล่อที่โทรมราวกับไม่ได้นอนติดกันมาหลายวัน
"เอเดน..." เสียงหวานของหญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดีใจที่เห็นลูกชายตัวเองเดินเข้ามา แต่...
ตึกตึก
มาเฟียหนุ่มก็นิ่งเดินผ่านคนเป็นแม่ไปอย่างไม่สนใจด้วยสีหน้าหมางเมินอย่างเห็นได้ชัด
"..." ดาวิกาก็ชะงักหน้าชาปากสั่นไปกับท่าทีของลูกแต่หญิงวัยกลางคนก็ไม่ยอมแพ้ตัดสินใจเดินตามหลังลูกชายตัวเองไปยังห้องรับแขกที่มีอลันนั่งคุยอยู่กับอาร์ตันบนโซฟา
"มาแล้วเหรอ" อลันหันไปมองหน้าเอ่ยถามชายที่เดินเข้ามาใหม่นิ่ง
"ครับ" เอเดนก็พยักหน้าตอบนั่งลงบนโซฟาไม่แสดงสีหน้าท่าทีใดใดออกมา
"..." อลันก็นิ่งลอบมองใบหน้าลูกชายตัวเองที่ดูซูบโทรมหมองคล้ำลงอย่างเห็นได้ชัด อาร์ตันเองก็เช่นกัน
"พ่อมีอะไร เรียกผมมาทำไม" มาเฟียหนุ่มห
