หน้าประตูจวนท่านเจ้าเมือง ยามนี้มีทหารคุ้มกันหนาแน่น จึงเป็นเรื่องยากที่ลี่ถิงจะผ่านเข้าไป
“ด้านในมีหมอรักษาท่านอ๋องอยู่แล้ว กลับไปเถอะจะมาแอบอ้างว่าตนเป็นหมอรักษาเชื้อพระวงศ์ง่ายๆ ได้เช่นไร หากมิอยากตายก็กลับไปเสีย” ทหารเฝ้าประตูเอ่ยตำหนิทั้งสาม โดยเฉพาะผู้ที่เอ่ยว่าตนเป็นหมอ ใบหน้าอ่อนเยาว์ที่เผยให้เห็นมิมีผู้ใดเชื่ออยู่แล้วว่าจะมีความรู้วิชาแพทย์
“เช่นนั้นใต้เท้าช่วยตามใต้เท้าหยางเหอให้ได้หรือไม่”
“หึ! เข้าพบท่านอ๋องมิได้ก็จะร้องเรียกหาคนสนิทเช่นนั้นหรือ แค่เจ้ารู้จักพระองค์ก็ใช่ว่าจะทำตัวสนิทจนขอพบราวกับว่าท่านอ๋องจะอยากพบนักเลย ยามนี้พระองค์มีคุณหนูเหม่ยดูแลอยู่ หมอไร้ชื่อแซ่เช่นเจ้ามิจำเป็นหรอก” เสียงจากสตรีนางหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะ ทำให้ลี่ถิง ถึงกับชะงักไปเมื่อได้ยินว่ามีสตรีดูแลท่านอ๋องอยู่แล้ว
“พี่ว่าเราคอยแอบลอบเข้ามาดีกว่านะ” ม่านชิงเอ่ย ก่อนจะรั้งให้ร่างเล็กเดินตามอ
