“ถ้าสำนึกผิดจริง ก็ปล่อยฉันไป” แววตาจริงจังปรากฎขึ้นขณะร้องบอกให้ผมปล่อย “อื้อ!”
แล้วผมจะปล่อยไปได้ยังไง คิดว่าจะปล่อยไปได้หรอ ไม่อยากฟัง ไม่อยากให้เธอพูดคำนี้
ตุบ! ๆๆ เสียงทุบอกผมแล้วแรงผลักดันที่พยายามดันผมออกหลังจากผมจูบปิดปากเธอทันทีที่เธอจะพูดคำว่าปล่อยเธอไปออกมาอีกครั้ง
ตอนแรกที่เธอถามผมก็คิดว่าการที่ผมสำนึกได้มันจะทำให้เธอให้โอกาสผมอีกครั้ง แต่ใครจะไปคิดว่าการที่ผมบอกว่าสำนึกได้ เธอกลับบอกให้ผมปล่อยเธอไป ผมไม่อยากได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากเธออีก ก็เลยจูบปิดปากเธอไว้ไม่ให้พูดมันออกมา
“เฮือก! แฮ่ก ๆ ” เสียงหอบหายใจของเทียนษาดังขึ้นหลังจากผมผละออก เพราะตอนนี้เธอตึงจมูกจากการร้องไห้ไม่พอ ยังขาดอากาศจากการถูกจูบ ผมเลยให้เธอได้พักหายใจ
“อย่าพูดว่าให้ฉันปล่อยเธอไป เพราะฉันไม่มีวันปล่อยเธอกับลูกไปเด็ดขาด” ผมบอกเธอออกไปด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเป็นบอกเธอให้รู้ ว่าไม่ว่ายังไงผมก็ไม่ปล่อยเธอกับล
