นาวิน
ตุบ! เสียงของร่วงทำให้เทียนษาและนายปกป้องหันกลับมามองด้านหลังตัวเอง
และผมก็ได้เห็นสายตาของเทียนษาที่ตกใจจนเก็บอาการไม่อยู่ต่างจากที่ผ่านมา
ผมก้มเก็บโทรศัพท์ที่พื้นก่อนจะก้าวเดินไปหยุดตรงหน้าเทียนษา แล้วยื่นมันไปให้เธอที่ลืมไว้บนเบาะ
“เธอลืมน่ะ” ผมไม่ได้พูดเรื่องที่ได้ยินก่อนหน้านี้ แต่เลือกจะพูดแค่เรื่องโทรศัพท์เท่านั้น
“.....” เทียนษาสีอาการไปเล็กน้อย แต่ก็ยื่นมือมารับโทรศัพท์โดยสายตาจ้องมองผมตลอด
“ฉันมารับเวลาเดิมนะ” ผมพูดแค่นั้นก็หมุนตัวเดินกลับไปที่ลิทฟ์แล้วลงไปชั้นล่างคืน
ระหว่างประตูลิฟท์กำลังปิด เราสองคนได้สบตากันอยู่แบบนั้น เธอไม่ได้ห้าม ผมไม่ได้ออกไปหาเธอคืน กระทั่งประตูปิดกั้นเราสองคนพร้อมกับลิทฟ์นำส่งผมลงด้านล่าง
ความจริงที่ผมรับรู้ยอมรับว่าดีใจจนแทบเก็บอาการไม่อยู่ แต่ที่มากกว่านั้นคือความสะเทือนใจจนเจ็บปวดบรรยายไม่ถูก
มันสะท้อนให้เห็นว่าเธอคงเกลียดผมไม่น้อย จนเล
