My Bad Boy

Ep.1 Namkhing talk. ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาด้วยความรู้สึกหนักอึ้งที่หัว พลางขยับตัวขึ้นไปนั่งพิงหัวเตียงด้วยอาการมึนๆ เมื่อวานฉันคงจะดื่มหนักจนเกินลิมิตของตัวเองถึงได้ปวดหัวขนาดนี้ อ่าส์~ ปวดหัวเป็นบ้าเลย! น้ำขิงนะน้ำขิงพอเหล้าเข้าปากทีไรก็เป็นแบบนี้ทุกทีเลย ถ้าพ่อรู้ว่าแกมีนิสัยแบบนี้มีหวังโดนตัดออกจากกองมรดกแน่ๆ "?" ผ่านไปสักพักพอสายตาเริ่มชินกับแสงสว่างที่สาดส่องเข้ามาในห้องนอนตอนสาย ฉันก็เริ่มกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องที่ฉันนอนอยู่ตอนนี้ สิ่งแรกที่ทำให้ฉันเริ่มแปลกใจเลยก็คือรูปแบบของห้อง มันไม่ใช่ห้องนอนที่ฉันควรจะมานอนอยู่แบบนี้ไงล่ะ แต่แล้วเสียงหายใจสม่ำเสมอของสิ่งมีชีวิตที่ถูกผ้าห่มคลุมเอาไว้ ทำให้ฉันต้องรีบหันไปมอง หายใจแรงแบบนี้ไม่ใช่ยัยใบบัวเพื่อนของฉันแน่นอน และด้วยความอยากรู้ฉันก็เลยเอื้อมมือออกไป ก่อนจะกระชากผ้าห่มผืนนั้นออก... "!!?" ไม่ใช่ยัยใบบัวเพื่อนของฉันจริงๆ ด้วย แต่เป็น...ผู้ชาย!! และผู้ชายที่นอนคว่ำหน้าอยู่ตรงนี้ก็ไม่ใส่เสื้อผ้าด้วย อีกอย่างทั้งเนื้อทั้งตัวของเขามีแค่กางเกงบ๊อกเซอร์เพียงชิ้นเดียวที่ปกปิดร่างกายเขาเอาไว้ พอเห็นแบบนั้นฉันก็เลยก้มลงสำรวจร่างกายตัวเองบ้าง !!!...ไม่นะ! มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ ทำไมร่างกายฉันมัน... "!!!...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!" ฉันกรี๊ดออกมาสุดเสียง เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดที่ฉันจำมันได้แบบเลือนลาง เสียงกรี๊ดของฉันมันก็ทำให้คนที่กำลังนอนหลับอยู่ ต้องสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจทันที พร้อมกับรีบยื่นมือออกมาปิดปากฉันเอาไว้ "!!!...เฮ้ย!!! ยัยบ้า! เธอกรี๊ดทำไมวะ!?" "อั้ยอ้า! อ่อยอั้นอะ อ่อย!!" ฉันพยายามดิ้นขัดขืนเขาทันที แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยมือจากฉันง่ายๆ แถมยังใช้อีกมือโอบกอดตัวฉันเอาไว้แน่นกว่าเดิม ส่วนฉันก็ได้แต่ดิ้นและโวยวายสุดแรงเกิดเพื่อที่จะหลุดพ้นจากเขา แต่ก็นั่นแหละค่ะแรงผู้หญิงจะไปสู้แรงผู้ชายได้ยังไง "โอ๊ย!! ยัยบ้า!! เธอกัดฉันทำไมเนี่ย!" ในเมื่อสู้ด้วยแรงไม่ได้ก็ต้องใช้ความรุนแรงกันหน่อย ฉันใช้จังหวะที่เขาเผลอขยับเลื่อนมือเขาที่ปิดปากฉันเอาไว้ลงมาเล็กน้อย ก่อนจะกัดเข้าที่ขอบมือของเขาเต็มแรง จนเขาต้องยอมปล่อยฉันให้เป็นอิสระจากเขาในที่สุด "ก็ใครใช้ให้นายเอามือมาปิดปากฉันล่ะ!?" และฉันก็ใช้จังหวะนั้นวิ่งลงจากเตียงเพื่ออยู่ให้ห่างจากเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะห่างได้ แต่... หมับ! ฟุ่บ! ก่อนที่ฉันจะได้ก้าวขาลงจากเตียง เขาก็เอื้อมมือมาจับข้อมือของฉันเอาไว้ ก่อนจะออกแรงเหวี่ยงฉันให้กลับไปนอนหงายอยู่บนเตียงอีกครั้ง จากนั้นเขาก็รีบเคลื่อนตัวมาคร่อมและกักร่างของฉันเอาไว้อย่างรวดเร็ว "นี่! ทำอะไรของนาย ลุกออกไปเดี๋ยวนี้นะ!" ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันไม่สามารถสู้เขาด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีได้ เลยต้องเปลี่ยนเป็นการตะโกนบอกเขาแทน "เป็นบ้าแหกปากอะไรของเธอแต่เช้าห้ะ !?" ไม่ยอมลุกออกไปแถมยังถามฉันกลับมาอย่างอารมณ์เสียอีกต่างหาก แล้วใครกันแน่ที่เป็นบ้า ก็มีแต่เขานั่นแหละ "นายนั่นแหละบ้า เมื่อคืนนายทำอะไรฉัน !?" ฉันถามเขาออกไปพร้อมกับรีบเอามือมาปิดหน้าอกของตัวเองที่มีแต่เสื้อเชิ้ตสีขาวบางๆ ปิดเอาไว้ โดยที่ข้างในไม่ได้ใส่ชุดชั้นในเลย ขอย้ำอีกครั้งนะคะว่าตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวฉันมีแค่ 'เสื้อเชิ้ตตัวเดียว' แค่ตัวเดียวจริงๆ เสื้อในกางเกงในตอนนี้ไม่ได้ใส่เลย และไม่รู้ว่ามันไปอยู่ไหนหมด แถมฉันยังรู้สึกระบมไปทั่วร่างกายเหมือนเพิ่งผ่านการทำสงครามมาอย่างนั้นแหละ "ทำอะไร ฉันจะไปทำอะไรเธอ มีแต่เธอนั่นแหละที่ทำฉัน" "กรี๊ดด!! นะ...นายว่าไงนะ นายจะบอกว่าฉันเป็นคนทำอะไรนายอย่างงั้นเหรอ !?" ฉันกรี๊ดออกไปทันทีที่เขาพูดจบ หน้าด้าน! คนอย่างนั้นเนี่ยนะจะไปทำอะไรแบบนั้นกับเขา ไม่มีทาง! "เธอก็ลองใช้สมองของเธอนึกดูดีๆ สิ อย่าลืมว่าเมื่อคืนนี้เธอเมามาก แถมเธอยังเป็นฝ่ายร้องอ้อนวอนที่จะมานอนกับฉันเอง เสนอตัวมาให้ฉันถึงที่ขนาดนี้...เธอคิดว่าไงล่ะ ?" ...เสนอตัวมาให้ฉันถึงที่ขนาดนี้ ? ฉันหยุดนิ่งไปทันทีที่เขาพูดจบ พร้อมกับพยายามย้อนนึกกลับไปทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อคืน แต่มันก็เลือนรางมาก ทุกอย่างมันดูเบลอไปหมดในความทรงจำของฉัน แต่ถ้าให้สังเกตร่างกายตัวเองตอนนี้คือ...ทุกอย่างมันชัดเจนมาก ร่างกายฉันระบมหลายจุดแถมยังอ่อนล้ามากๆ แล้วที่สำคัญฉันรู้สึกเจ็บที่บริเวณน้องสาวของตัวเอง แบบนี้มันก็ชัดเจนแล้วว่าเมื่อคืน...ฉันเสียตัวให้ไอ้หมอนี่แล้ว! "กรี๊ดดดดดด ไอ้บ้า! กรี๊ด!...อุ๊บ!" ฉันกรี๊ดออกมาอย่างสุดเสียงอย่างรับไม่ได้อีกครั้ง เมื่อรู้ว่าตัวเองเสียตัวให้กับไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ที่ไม่ได้รู้สึกดีด้วยเลยสักนิด และพอฉันกรี๊ดเขาก็รีบยื่นมือออกมาปิดปากของฉันเอาไว้อีกครั้งก่อนจะพูดออกมาอย่างหงุดหงิด "จิ๊! จะกรี๊ดอะไรนักหนาวะ ตอนเด็กๆ แม่ให้กินข้าวกับครีมกรี๊ดหรือไง !?" ไอ้คนปากเสีย!! "อ้านอายอิ อั้ยอ้า! อั้ยโออิด อ่อย! (บ้านนายสิ ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต ปล่อย!!)" ฉันดิ้นพร้อมกับใช้มือตบตีไปตามร่างกายของเขา และตะโกนด่าเขา อีกทั้งยังพยายามอดกลั้นไม่ให้น้ำตามันไหลออกมาอีกด้วย... "หยุด! มันเจ็บ ฉันบอกให้หยุด!" เขาพยายามรวบมือฉันที่กำลังทำร้ายเขาเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว เพราะอีกมือเขาใช้ปิดปากฉันเอาไว้อยู่ "..." และพอฉันสู้เขาไม่ได้ฉันก็นอนนิ่งๆ พร้อมกับน้ำตาที่มันเริ่มไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ทั้งๆ ที่ฉันก็พยายามห้ามมันเอาไว้สุดๆ แล้ว "เฮ้ย! แล้วจะร้องไห้ทำไมวะ !?" ดูเขาก็ตกใจอยู่ไม่ใช่น้อยเหมือนกันที่เห็นน้ำตาของฉัน แต่นาทีนั้นฉันไม่สนใจเขาแล้วล่ะ เพราะฉันเสียใจ!...เสียใจจริงๆ นะ ฉันอุตส่าห์ปกป้องมันมาได้ยี่สิบกว่าปี ไปเที่ยวผับเที่ยวกลางคืนบ่อยแค่ไหน ฉันก็ไม่เคยเสียตัวอย่างครั้งนี้มาก่อน จะว่าฉันหัวโบราณก็ได้ แต่ฉันเป็นคนที่ถือเรื่องนี้จริงๆ ถ้ายังไม่ได้แต่งงานกันฉันก็จะไม่ยอมเสียตัวให้ใคร แต่ตอนนี้...มันคงไม่ทันแล้ว "...ซิกซ์เซ้นส์" ฉันร้องไห้นิ่งๆ อยู่แบบนั้นไปสักพัก ก่อนจะค่อยๆ ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาของตัวเองออกไป หันหน้ากลับมามองเขาที่ยังคร่อมร่างกายฉันเอาไว้ แต่ไม่ได้ปิดปากและปล่อยมือจากฉันแล้ว เพราะเขาเองก็ดูตกใจไม่ใช่น้อยๆ ที่เห็นฉันร้องไห้แบบนี้ "อะไร ?" เขาถามพลางขมวดคิ้วเข้าหากันนิดๆ และมองฉันอย่างสงสัย ซึ่งฉันก็มองหน้าเขากลับเหมือนกัน แต่ยิ่งมองฉันก็ยิ่งเจ็บใจ ยิ่งมองมันก็ยิ่งตอกย้ำว่าฉันมันสกปรกแค่ไหน นี่ฉันเสียตัวให้เขาแล้วจริงๆ เหรอ แต่ก็เอาเถอะ! ในเมื่อมันเสียไปแล้วมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่ฉันจะต้องมานั่งเสียใจหรือนอนร้องไห้อยู่แบบนี้... ฉันยกมือขึ้นมาปากน้ำตาตัวเองอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป... "นาย...ต้องรับผิดชอบฉัน" ฉันไม่ใช่ผู้หญิงเหมือนนางเอกในนิยายหลายๆ เรื่องหรอกนะ ที่พอเสียตัวให้กับผู้ชายแล้วจะไม่เรียกร้องอะไร...นั่นมันไม่ใช่ฉันค่ะ ในเมื่อฉันเสียสิ่งที่ฉันรักที่สุดไป ฉันก็ต้องได้รับความเป็นธรรมกลับมาบ้างสิ