น้ำเสียงเข้มเครียดดังขึ้นก่อนร่างสูงใหญ่จะก้าวออกไปจากบ้านไม้หลังเล็ก เซอร์เรนัล์ฟเดินผ่านสวนกุหลาบที่กลีบดอกยังชูช่อสีสดท้าแสงตะวันและหยุดมองเทพีอัฟโฟรไดท์ที่ยืนสงบนิ่งภายในวิหาร สันกรามหนาบนใบหน้าเทพบุตรนูนขึ้นตลอดเวลาเมื่อโทสะเริ่มเข้าครอบงำวิญญาณด้านมืด ร่างสูงสง่าเดินกลับไปยังคฤหาสน์ก่อนหยุดที่โรงจอดรถและสังเกตเห็นว่ามีช่องจอดรถช่องหนึ่งว่างอยู่ เขาจดจำได้ว่ามันเป็นที่จอดรถสปอร์ตคันหรูยี่ห้อหนึ่งที่ยังติดตา ทว่าชายหนุ่มต้องหยุดความสนใจลงชั่วครู่เมื่อได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น
“เซจ...คุณกำลังจะไปไหนหรือคะ?”
เซอร์เรนัล์ฟหันไปมองเรเน่ต์ที่เดินอาด ๆ เข้ามาด้วยสีหน้าสดชื่น ทว่าใต้ใบหน้าเปื้อนยิ้มหญิงสาวกลับนึกผิดหวังที่เห็นเขาเวลานี้
“ผมเพิ่งกลับมาถึง แต่คิดว่าจะออกไปอีก”
“ไปไหนล่ะคะ ดูเหมือนคุณจะรีบร้อน”
“คนในบ้านของผมหายไป ผมกำลังจะออกไปตาม”
“แม่หม้ายชาวเอเชียลูกิดคนนั้นน่ะหรือคะ?”
ค
