ร่างสูงตะเบ็งเสียงอย่างเดือดดาลเป็นที่สุดเมื่อฉุดร่างเล็กจอมพยศที่ดิ้นรนจิกข่วนบนเนื้อตัวที่ไม่รู้สึกรู้สาเพราะความโกรธเข้าตาก่อนดันร่างที่ชุดหลุดลุ่ยให้นอนราบลงบนโต๊ะ อิสลินได้ยินเสียงแฟ้มและข้าวของหล่นลงบนพื้นห้องแต่เซอร์เรนัล์ฟไม่คิดสนใจเพราะอารมณ์ร้ายทะลักจนพ้นจุดเดือด ใบหน้าเป็นสีเข้มจัดแดงก่ำและนัยน์ตาราวมีไฟเผาไหม้อยู่ในนั้น
“คุณกล้าหลอกผมหรือ อีฟ ลวงให้ผมตายใจแล้วแว้งกัดอย่างงูพิษเหมือนที่คุณเคยทำมาแล้ว!”
“ใช่! ฉันหลอกคุณ” อิสลินเถียงไม่ลดละ “ฉันอยากให้คุณได้รู้เสียบ้างว่าเวลาทำให้คนอื่นต้องเจ็บปวด เขาจะรู้สึกยังไง”
“ถ้ามีมีดคุณก็คงจะแทงผมตายไปแล้วใช่มั้ย ผมถามว่าใช่มั้ย อีฟ!”
เซอร์เรนัล์ฟแผดเสียงก้องและนั่นทำให้อีกฝ่ายชะงักไปกับคำพูดนั้น เขาทำเหมือนเสียใจ แต่เธอรู้ว่าไม่ใช่ ถ้าลองเขาข่มเหงเธอได้ขนาดนี้ก็คงไม่กลัวความเจ็บปวดที่ย้อนกลับไปหาตัวเองบ้าง
“ค่ะ” น้ำตาของหญิงสาวถั่งไห
