ผมพยายามเก็บสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะเดินไปหยุดลงตรงหน้าพ่อของน้ำชาพร้อมกับยื่นสมุดในมือให้ท่านและรีบเดินหนีไปนั่งข้างคนรัก
ท่านเปิดดูสมุดเล่มนั้นช้า ๆ ใบหน้าที่ปกติก็เคร่งครึมอยู่แล้วตอนนี้กลับดูน่ากลัวจนผมอดหวั่นใจไม่ได้
“.....”
นานหลายนาทีที่ไม่มีการพูดคุยอะไรกันเลยผมกับน้ำชาสะดุ้งเบา ๆ เมื่อท่านโยนสมุดนั้นลงบนโต๊ะอย่างไม่เบาแรงนัก
“จำได้ไหมว่ารับปากอะไรฉันไว้?”
“คือ....ผมไม่มีอะไรจะแก้ตัวครับ ผมยอมรับผิดในเรื่องนี้แต่ผมรักและพร้อมดูแลเธอกับลูกจริง ๆ ผมไม่ได้แค่อยากสนุกกับเธอ ผมอยากสร้างครอบครัว อยากดูแลและปกป้องเธอในแบบของผม”
ใครมันจะไปกล้าบอกว่าลูกสาวพ่อนั่นล่ะที่วางยาผมกันล่ะ พูดแบบนั้นไปเธอจะเสียหายเปล่า ๆ สู้ให้ผมเป็นคนผิดที่ไม่ยับยั้งชั่งใจซะยังดีกว่า
“ผมขอโอกาสได้ไหมครับ ให้ผมได้ดูแลลูกสาวกับหลานของคุณพ่อ ผมจะไม่ทำให้เธอเสียใจอย่างเด็ดขาด”
ผมสบตาท่านอย่างไม่เกรงกลัวแม้ข้างใ
