หลังจากที่ไทเกอร์ฟื้นบรรดาเพื่อนก็ต่างมาเยี่ยมกันอย่างไม่ขาดสาย คนแรกที่มาก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากชาญวิทย์ที่มาพร้อมกับคำบ่นตามประสาหมอปากหมา
“ดีนะมึงไม่ตายคิดยังไงเอาตัวเองไปเล่นกับคนบ้าว่ะ ลูกมึงเกือบกำพร้าแล้วไหมล่ะ”
“กูแค่ลดการ์ดนิดเดียวเองแต่ยังไงถ้าตอนนั้นรู้ว่าเป็นไลล่าแต่แรกก็ไม่กล้ายิงอยู่ดีว่ะ”
ไทเกอร์จำหน้าของคนสวมฮู้ดได้บวกกับน้ำชาเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังแล้ว ตอนแรกที่รู้ว่าเป็นไลล่าเขาก็ตกใจมากเพราะไม่คิดว่ารุ่นน้องที่นิสัยดีขนาดนั้นจะทำได้ถึงขนาดนี้
“มึงจะทำอะไรก็คิดถึงเด็กที่จะเกิดมาบ้าง เสี่ยงกับกระสุนพ่อตามึงก็เกินพอแล้ว กูไปล่ะ ส่วนผับไอ้เทวาจะเข้าไปดูแลให้”
“เออ ขอบใจมาก”
ชาญวิทย์ก้มหัวให้น้ำชาเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป ไทเกอร์ยังขยับตัวมากไม่ได้เพราะแผลที่ท้องน้ำชาเลยต้องจัดการทุกอย่างให้เขา
“เรื่องของไลล่าพี่ไทจะเอายังไงต่อคะ?”
น้ำชาถามขึ้นระหว่างกำลังเอาจานอาห
