กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง ระหว่างที่เพลิงพิศวาสกำลังเผาไหม้เขาและเธอ เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะของภูดิศดังขึ้นหลายครั้ง ก่อนจะเงียบเสียงไป แล้วดังขึ้นใหม่ ภูดิศผละจากเต้าเต่งตึงของภรรยาอย่างจำใจ แล้วเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์
“ภูเหรอคะ ตอนนี้แม่เลี้ยงม่านฟ้าอยู่โรงพยาบาลค่ะ”
แม่ของเขาอยู่โรงพยาบาล ด้วยความตกใจเขาจึงรีบถามไปโดยไม่ทันสังเกตุว่าเสียงที่โทรมาคือรสริน
“แม่ผมเป็นอะไร แล้วคุณไปอยู่กับแม่ผมได้อย่างไร
“ใจเย็น ๆ สิคะภู เรื่องมันยาวค่ะ ภูรีบมาเถอะ
เมื่อได้ชื่อโรงพยาบาล ภูดิศจึงรีบบอกภรรยาที่รอฟังสามีจะพูดว่าอะไร เพราะดูจากสีหน้าของเขาแล้วไม่สู้ดีนัก
“ยิหวา พี่ต้องไปก่อน แม่พี่อยู่โรงพยาบาล”
“แม่พี่ภูเข้าโรงพยาบาลเหรอคะ”
“ใช่ ยิหวาไม่ต้องไปกับพี่ก็ได้ พี่จะรีบไปรีบกลับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ยิหวาแต่งตัวแป๊บเดียว”
ภูดิศรีบแต่งตัว อารมณ์เสน่หาที่มีในร่างกายดับวูบคล้ายกับว่ามีใครเอาน้ำเย็นมาราดรด
