รัญรวีนอนเล่นมือถือและเผลอหลับอยู่บนโซฟากลางห้องรับแขกรู้สึกตัวตื่นอีกครั้งก็ตอนที่โซฟามีคนมานั่ง
“คุณกันต์”
“ผมเองหิวไหม ผมซื้อข้าวมาให้นะ”
“ยังไม่หิวค่ะ คุณเอากระเป๋ามาทำไมคะ”
“ผมจะย้ายมาอยู่ที่นี่ไง”
“ใครชวนกัน หรือเมื่อคืนตอนเมาเนยชวน”
“ก็ใช่น่ะสิ” เขาเอาเรื่องเมามาอ้างทั้งที่ตัวเองเป็นคนอยากจะย้ายมาอยู่ที่นี่เพราะรู้ว่าถ้าชวนเธอไปอยู่ด้วยหญิงสาวคงไม่ยอมแน่ๆ
“อย่าจริงจังกับคำพูดของคนเมาเลยนะคะ”
“รังเกียจผมเหรอ” เขาถามพลางทำหน้าเศร้า
“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ เนยแค่กลัวคนอื่นจะรู้”
“กลัวทำไม หรือคุณไม่คิดจะบอกคนอื่นว่าเราเป็นอะไรกัน"
“มันเร็วไปหรือเปล่าคะ”
“ไม่นะเนย เราสองคนไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
“แต่คุณกับเนยต่างกันมากนะคะ คุณเป็นถึงเจ้าของโรงพยาบาลแต่เนยเป็นแค่พยาบาลในโรงพยาบาลของคุณเท่านั้นนะคะ เขาคงมองว่าที่เนยคบกับคุณก็เพื่อเงิน” รัญรวีไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลยแต่เธอเริ่มกังวลเมื
