พีรกันต์พาลินรดาออกมานอกสำนักงานให้ไกลพอที่คนด้านในจะไม่ได้ยินบทสนทนาของตนเอง
“หลินบอกผมมาว่าทำไมลูกของหลินถึงเรียกผมว่าพ่อ”
“ก็น้องข้าวหอมเป็นลูกของกันต์จริงๆ นี่”
“อย่ามาพูดเรื่องเหลวไหลนะหลินเราเลิกกันไปนานแล้ว ก่อนเลิกหลินก็ยังไม่ท้อง”
“ก็ใช่น่ะสิเราเลิกกันไปนานแล้วหลินย้ายไปอยู่ญี่ปุ่นถึงได้รู้ว่าท้องลูกของกันต์”
“แล้วทำไมถึงเพิ่งมาบอกตอนนี้เพราะอะไรกัน"
"เพราะหลินคิดว่าหลินดูแลลูกได้ไม่จำเป็นต้องมีพ่อ”
“แต่คุณก็พาลูกมาเจอผม”
“หลินไม่ได้ตั้งใจจะให้ข้าวหอมมาเจอกันต์หรอกนะ”
“ไม่ได้ตั้งใจเหรอ”
“หลินก็แค่มาดูบ้านแต่บังเอิญเจอก็เท่านั้นเอง”
“แล้วคิดจะบอกเรื่องนี้กับผมตอนไหน”
“ไม่เลยหลินไม่เคยคิดจะบอก”
“คุณใจร้ายมากนะถ้าข้าวหอมเป็นลูกของผมจริงๆ ผมก็ต้องมีสิทธิ์ในตัวเธอ”
“คุณจะเอาสิทธิ์อะไรมาอ้างในเมื่อตอนนี้คุณก็มีผู้หญิงคนอื่นแล้ว”
“สิทธิ์ของความเป็นพ่อไง”
“คุณพูดแบบนี้หมาย
