Chapter 38
“เป็นอะไร ทำไมไม่เดิน” เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นว่ารัศมีรั้งแขนของเขาให้หยุดเดิน
“ฉันเอ่อ... ดูดีแล้วเหรอคะ หรือว่ามันแปลก ๆ ตลก ๆ อะไรหรือเปล่า ทำไมคนถึงได้มองฉันกันทั้งงานแบบนี้” เธอเหลียวมองรอบกายแล้วตกประหม่าขั้นรุนแรง ไม่เคยอยู่ในสายตาใคร ไม่เคยเป็นที่สนใจ พอเจอแบบนี้เข้าก็ทำตัวไม่ถูกเอาเสียเลย
“มั่นใจในตัวเองหน่อยสิ” เขากระซิบตรงริมหู
“สวัสดีค่ะคุณกูร มาแล้วเหรอคะ นี่พาใครมาด้วยคะ” โฉมวิไลจำเลขาสาวคนสวยของลูกเลี้ยงหนุ่มไม่ได้
แต่คืนนี้ก็ไม่มีใครจำเธอได้แน่นอน เพราะสาวเฉิ่ม ใส่แว่น แต่งตัวเชยคนนั้นถูกสลัดคราบเป็นเจ้าหญิงตัวน้อย ๆ ไปเสียแล้ว
“คนรักของผมครับ” ฐากูรตอบอย่างสุภาพ นั่นทำให้โฉมวิไลหน้าซีดเผือด กวาดสายตามองรัศมีใหม่อีกรอบ ก่อนจะขมวดคิ้ว
“หน้าตาคุณคุ้น ๆ นะคะ เหมือนเคยเห็นที่ไหน”
“เอ่อ...” รัศมีอึกอัก
“นี่ของขวัญครับ” ฐากูรยื่นกล่องของขวัญให้แม่เลี้ยงสาว
“ขอบค
