Chapter 37
เห้อ... เพราะพี่ชายปากมอมของเขาแท้ ๆ ที่เล่าอะไรเกินจริงแบบนี้
แต่เดี๋ยวนะ! จะบอกว่าเกินจริงก็ไม่น่าจะใช่เพราะว่าฐากูรก็อารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ แถมยังโมโหกร้ายอยู่มาก
“คุณกูรแป๊บนึงนะคะ ลูกค้าที่เคยติวกับเราวันก่อนโทร. มาค่ะ” เธอหยิบสมุดขนาดเล็กของตัวเองขึ้นมาก่อนจะจดรายละเอียดยุกยิก ๆ อะไรของเธอไป
เขามองปากกาของเธอไม่วาง ก่อนจะกะพริบตามองเธอตาปริบ ๆ ตรงปากกาของเธอมันมีบางอย่างห้อยอยู่และมันก็ทำให้เขาสะดุดตายิ่งนัก
ฐากูรยอมรับว่าจะเวลาไหน เธอก็เป็นเลขาที่โอเคทีเดียว ไม่เสียแรงที่เขารับเธอเข้าทำงาน
“คุณกูรพาหมีมาที่ไหนคะนี่” หลังคุยงานเสร็จ เธอก็หันมาถามเขาทันที
“มาหาคอนแทคเลนส์ใส่ไง แล้วกรอบแว่นอันนี้ของคุณก็เชยบรม ผมจะตัดแว่นสวย ๆ อันใหม่ให้คุณ”
“หมีเกรงใจน่ะค่ะ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ลืมไปแล้วหรือไงว่าตอนนี้คุณเป็นผู้หญิงของผม”
“ไม่ลืมค่ะ”
“งั้นก็รูดซิปปากซะ” ประโยคนั้นทำให
