ตอนที่ 8 ประตูเมืองหลวง
1551 คำ
ต้าหมินที่รอตรวจป้ายเพื่อจะเข้าเมืองหลวงเห็นนางเข้าก่อนเพราะเขาจำเสียงของนางได้จึงเดินลงมาจากรถม้าและมาทักทายนาง เมื่ออาหยงเห็นเขาก็นึกดีใจ
“แล้วรถม้าของพวกเจ้าอยู่ที่ใดล่ะ ไปกับคุณชายก็ได้อย่างไรพวกเจ้าก็มาจากที่เดียวกับคุณชาย”
“เอ่อ…คุณชายท่านนี้”
“อ้อ ท่านผู้ตรวจการ ข้าเป็นองครักษ์ของซื่อจื่อ ท่านชายเว่ยแห่งหยางโจว”
“อ้อ ที่แท้ก็คนของซื่อจื่อเหตุใดเจ้าไม่บอกข้าก่อนเล่าแม่นางเช่นนั้นก็….”
“ไม่เป็นไรท่านผู้ตรวจการ พวกเราไม่รีบ”
“คุณหนู”
“คุณหนูไป๋”
ไป๋ซูเม่ยหันไปยิ้มให้กับต้าหมินที่ก้มลงคำนับนาง
“อย่าทำให้ท่านผู้ตรวจการลำบากใจกลับไปที่รถม้าได้แล้ว”
“คุณหนูขอรับแต่ว่าท่านชายกับท่าน…”
“ข้ามิได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับซื่อจื่อ ต้าหมินขอบคุณท่านมากที่หวังดีแต่ว่า….หากว่าข้าทำเช่นนี้แล้วชาวบ้านคนอื่น ที่ต้องรอเช่นข้าเล่า แล้วไหนจะเสียงวิจารณ์การทำงานของท่านผู้ตรวจการที่ยอมปล่อยให้พวกเราเข้าไปอีก อีกทั้งสายตาที่มองพวกเราอีก พวกเราเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา พวกท่านเชิญก่อนเถอะพวกเรารอที่นี่ได้”
“คุณหนู….ข้าขอโทษเจ้าค่ะข้าไม่ทันคิดเรื่องนี้”
“อาหยงเจ้ากลับไปที่รถม้า แล้วเลิกก่อความวุ่นวายได้แล้ว”
“ก็ได้เจ้าค่ะ”
“ต้าหมิน ขอบคุณท่านมาก”
“คุณหนูไป๋…..”
ไป๋ซูเม่ยเดินกลับไปที่รถม้าที่จอดอยู่ใกล้ ๆ กับคาราวานสินค้าจากต่างแคว้น พวกเขาเองก็รอเข้าเมืองเช่นกันและต่างก็มาไม่ทันประตูเมืองปิดจึงต้องจอดรอและนอนพักที่รถม้าของตัวเองเช่นกัน
“ต้าหมินเกิดอะไรขึ้น ติดขัดอะไรงั้นหรือ”
“คุณชาย คุณหนูไป๋อยู่ข้างหน้าขอรับ”
“อะไรนะ!! ไป๋ซูเม่ยงั้นหรือ”
“ใช่ขอรับ นางเองก็มาไม่ทันประตูเมืองปิดเช่นกันแต่ว่าข้าน้อยก็ชวนนางเข้าไปแล้วแต่…”
“หึ นางไม่รับสินะ.....สมกับเป็นไป๋ซูเม่ย”
“ขอรับ นางไม่รับขอรับและยังว่ากล่าวกับอาหยงว่าอย่าสร้างความลำบากใจให้กับผู้ตรวจการด้วย”
“อืม…ข้าเข้าใจแล้ว เช่นนั้นพวกเราก็รออยู่นี่ก่อนเถอะ อย่าพึ่งเข้าไปในเมืองตอนนี้เลย”
“คุณชาย!! แต่ว่า…”
“นางก็พูดถูกแล้วนี่ตามที่เจ้าเล่ามา เราเองก็ควรรอ อาจจะได้เจออะไรดี ๆ จากข้างนอกนี่ก็เป็นได้”
“คุณชาย แต่ว่าที่นี่…ไม่ปลอดภัยนะขอรับ”
“เจ้าดูแลคนที่เหลือเถอะ ข้าอยู่กับพวกชาวบ้านทั่วไปมีอะไรจะไม่ปลอดภัย ด้านในนั้นมากกว่าที่ไม่ปลอดภัยหรือเจ้าว่าไม่จริง ข้าอยู่ข้างนอกนี่ในคืนนี้ข้ายังรู้สึกปลอดภัยมากกว่าที่จะเสี่ยงเข้าเมืองหลวงไปในยามนี้เสียอีก”
“เข้าใจแล้วขอรับ ข้าน้อยก็ลืมคิดถึงเรื่องนี้ไป”
“ไปบอกคนที่เหลือว่าคืนนี้เราจะรออยู่ที่นี่ก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยเดินทางเข้าเมืองหลวง”
“ขอรับ”
เขาเดินลงมาจากรถม้าและเดินไปยังที่ต้าหมินบอกว่ารถม้าของสกุลไป๋อยู่ทางด้านหลังนั่น ไม่ไกลจากด่านตรวจเท่าใดนัก นับว่าไป๋ซูเม่ยฉลาดมากที่อยู่ใกล้ ๆ พวกทหาร พวกนางเดินทางมาจนถึงเมืองหลวงได้โดยปลอดภัยถึงเพียงนี้ได้ก็นับว่าพวกนางเก่งมากทีเดียว
“ไม่คิดว่าจะพบเจ้ารวดเร็วกว่าที่คิดนะไป๋ซูเม่ย”
“ท่าน….คุณชายเว่ยเหตุใดท่านจึงไม่เข้าเมืองหลวงแต่กลับรออยู่ตรงนี้”
ไป๋ซูเม่ยตกใจเล็กน้อยเมื่อนางเดินลงมาเพื่อสำรวจดูรอบ ๆ รถม้าและเดินออกมารับลมหลังจากที่นั่งรถม้ามาทั้งวัน เขาเห็นด้านหลังนางก็จำได้ทันทีจึงเดินตามนางมา
“ข้าก็เหมือนเจ้า มาไม่ทันประตูเมืองปิดอย่างไรเล่า”
“แต่พวกท่านเป็นคนของราชสำนัก สามารถเข้าเมืองไปได้เลยโดยไม่ต้องเสียเวลารอ”
“เฮ้อ…ข้าเหนื่อยแล้วก็ขี้เกียจเข้าไปข้างใน อยากจะนอนนอกเมืองอีกสักคืน ทำไมเจ้าคงไม่คิดว่าข้าน่ารำคาญหรอกนะ ข้าเองก็มีเหตุผลของข้าที่ไม่เข้าเมืองในเวลานี้เช่นกัน”
ซูเม่ยมองคนข้าง ๆ ที่ถือโอกาสมายืนใกล้ ๆ นางอีกครั้ง
“หรือว่าท่าน….คิดว่าผู้ที่ลอบสังหารท่านจะรออยู่ด้านในจึงไม่นึกอยากจะเข้าไปในยามวิกาลเช่นนี้”
“ข้าเหนื่อย ยังไม่อยากใช้กำลังแม้ว่าที่นี่จะเป็นเมืองหลวงแต่ก็มิใช่ถิ่นของข้าที่จะรู้จักที่หลบซ่อนได้ดี การพักปะปนอยู่กับชาวบ้านทำให้พวกคนร้ายไม่กล้าลงมือ”
“เป็นเช่นนี้นี่เอง ท่านไปทะเลาะกับผู้ใดกันจึงได้….”
จู่ ๆ นางก็เริ่มนึกออก นางเคยได้ยินชื่อเสียงของซื่อจื่อของหยางโจวมาก่อนหน้านี้ที่ไหน ที่แท้นางก็ได้ยินมาจากเสวียนอวี่ที่เคยพูดถึงเขาว่าเขาคือหนามยอกอกชิ้นใหญ่ที่สุดที่ยากจะสลัดออกไป และยังคิดหาวิธีกำจัดเขาหลายครั้ง
รวมถึงนางที่…เคยจัดนักฆ่าไปลอบสังหารเขา ในครั้งนั้นคนของนางถูกฆ่าตายจนหมดไม่เหลือรอดเลยสักคนจนนางเริ่มอยากรู้ว่าเขาคือผู้ใด แต่เพราะเสวียนอวี่เรียกเขาด้วยชื่อ นางจึงจำเขาไม่ได้
“เจ้าเว่ยเฟิงหรงผู้นั้น!! หากมีมันข้าก็มิอาจหายใจได้ทั่วท้องได้ มันเป็นคนโปรดของเสด็จพ่อ แม้แต่ข้าที่เป็นพระโอรสของฮองเฮาก็ยังแย่งความโปรดปรานนั้นมาไม่ได้ มันต้องตายเท่านั้น!!”
“หม่อมฉันสัญญาว่าจะเด็ดวิญญาณของเขามาถวายพระองค์ให้จงได้เพคะ”
“อิ่นหลง ยังคงเป็นเจ้าที่รู้ใจข้าเสมอมา…ชุดของเจ้าชักจะเกะกะเสียยิ่งนัก ข้าอยากเห็นข้างในนั่นแล้ว….เร็วเข้า…”
“สารเลว!!”
“ซูเม่ย!! เจ้า…ด่าข้างั้นหรือ”
ซูเม่ยตื่นจากภวังค์เมื่อถูกเขาเรียกอีกครั้ง นางหันมามองใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับรูปปั้นเซียนที่กำลังตกใจอยู่ นางในชาติที่แล้วถึงกับสัญญากับเจ้าชั่วนั่นเพื่อจะปลิดชีพของเว่ยเฟิงหรงเพื่อคนสารเลวอย่างเสวียนอวี่ โชคดีที่นางยังทำไม่สำเร็จ
“ขออภัยข้ามิได้หมายถึงท่าน คุณชายเว่ย…”
“คุณชายเจ้าคะ”
ทั้งคู่หันไปมองสตรีที่เดินมาหาพวกเขา นางเป็นสตรีหน้าตาน่ารักที่น่าจะอายุไม่มากเท่าใดแต่คงมากับเขาอย่างไม่ต้องสงสัยเพราะนางเดินมุ่งตรงเข้ามาหาเว่ยเฟิงหรงทันที
“ลู่หลิน มีอะไรงั้นหรือ”
“บ่าวสั่งให้คนเตรียมที่นอนให้คุณชายแล้ว จะมาถามว่าคุณชายอยากจะรับชาหรือไม่เจ้าคะ”
“ไม่ล่ะขอบใจ เจ้าเองก็เหนื่อยมาทั้งวันรีบไปพักเถอะ”
“แต่ว่า…หน้าที่ดูแลคุณชายเป็นหน้าที่ของลู่หลินจะละเลยหาได้ไม่…”
“เช่นนั้นคุณชายเว่ยข้าขอตัวก่อน ข้าเองก็เหนื่อยแล้วเช่นกันเชิญพวกท่านตามสบายนะ”
“เดี๋ยวสิ….ซูเม่ย…เอ่อ…”
“คุณชายเว่ย ท่านยังมีสิ่งใดอีกหรือ”
“พวกเจ้า…หลังจากเข้าเมืองหลวงแล้วจะไปพักที่ใดงั้นหรือ”
“อ่อ…เรื่องนี้…”
“ลู่หลิน เจ้าไปเตรียมชาให้ข้าทีเดี๋ยวข้าจะตามไป”
“แต่ว่า…”
“ลู่หลิน!! เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าสั่งงั้นหรือ”
ลู่หลินทำหน้าราวกับน้อยใจอีกครั้งและหันมามองซูเม่ยที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าก่อนจะรีบเดินหันหลังกลับไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย ซูเม่ยยังนึกขำกับท่าทีของสตรีน้อยที่ท่านชายเว่ยผู้นี้นำมาด้วย
“ไป๋ซูเม่ย!!”
“อ้อ ขออภัยคุณชาย ท่านว่าอย่างไรนะ”
“ข้าถามเจ้าว่า…”
“อ้อ จริงสิใช่แล้วข้าจะพักที่จวนของท่านพ่อ จวนของราชสำนักที่จัดให้ท่านหมอหลวง ท่านพ่อเคยบอกว่าหากเข้ามาเมืองหลวงให้ข้าพักที่นั่นได้เจ้าค่ะ”
“จวนของท่านหมอหลวงในเมืองหลวงนี่เอง ที่นั่นอยู่ไม่ไกลจากจวนอ๋องเท่าใดนัก ดีเลยเช่นนี้ข้าก็ไปเยี่ยมเจ้าได้”
“คุณชายเว่ย ท่านไม่เกรงว่าสตรีน้อยที่มากับท่าน…จะไม่พอใจเอาหรอกหรือเจ้าคะ”
“สตรีหรือ…เจ้าหมายถึงผู้ใด หากว่าหมายถึงลู่หลินล่ะก็ นางเป็นสาวใช้ของข้า ดูแลข้ามาตั้งแต่นางยังเด็กพวกเราเติบโตมาพร้อมกันแล้วทำไม…ข้าต้องกลัวว่านางจะไม่พอใจข้าด้วยล่ะ”
ซูเม่ยมองใบหน้าของเว่ยเฟิงหรงแล้วก็นึกขำ เขาเป็นบุรุษรุ่นเดียวกับเสวียนอวี่ก็จริงแต่ว่ากลับไม่มีเล่ห์เหลี่ยมในด้านนี้เอาเสียเลย นึกไม่ถึงว่าแม้แต่ความรู้สึกของคนใกล้ตัว เขาก็ยังไม่รู้ทั้ง ๆ ที่ลู่หลินแสดงออกชัดเจนถึงขั้นกล้าเดินมาหาเขาระหว่างที่เขาคุยกับนางอยู่อีกทั้งยังชักสีหน้าไม่พอใจและเดินจากไปด้วย
“ดูท่าแล้วข้าคงเข้าใจท่านผิดไปหลายเรื่องเลยทีเดียวท่านชายเว่ย”
- ผู้เขียน
