“คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะเจ้าคิดเจ้าแค้นเช่นนี้ มาเมืองหลวงไม่กี่วันแต่กลับจัดการทั้งเส้นเลือดใหญ่ อีกทั้งตอนนี้ยังตัดแขน ขา ของเสวียนอวี่จนเขาแทบจะหมดทางแล้ว”
“เขาผิดเองที่คิดจะทำร้ายท่านก่อน ข้าก็แค่เอาคืนเท่านั้น ผู้ชายของข้าจะให้ผู้ใดมาทำร้ายได้เช่นไร”
เว่ยเฟิงหรงหันมามองนางและส่งสายตาหวานมาให้ ไป๋ซูเม่ยต้องรีบใช้นิ้วปิดปากเขาเอาไว้ นางรับมือเขาไม่ไหวอีกแล้วเพราะตอนนี้นางแทบจะไม่มีแรงเดินแล้ว
“อย่าทำอะไรบ้า ๆ อีกนะ”
“ไม่ทำหรอก ก็แค่รู้สึกอบอุ่นใจและดีใจที่อย่างน้อยก็มีคนปกป้องข้าและเป็นห่วงข้าเช่นเจ้าอยู่”
“แต่สายตาท่านตอนนี้ไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลยทางที่ดีขยับออกไปก่อนเถอะเจ้าค่ะ”
“ก็ได้ ข้ายังมีเรื่องจะบอกเจ้าอยู่ด้วย”
“เรื่องอันใดเจ้าคะ”
“เสด็จพ่อส่งคนมาแจ้งว่าท่านหมอไป๋และ…อนุกับบุตรสาวของนางเดินทางมาถึงเมืองหลวงแล้ว ตอนนี้รออยู่ที่จวนพวกเราคงต้องกลับไปพบพวกเขาก่อน”
“มาถึงแล้วงั้นห
