“แต่ว่าเขาไม่มองลูกเลยนะเจ้าคะ สายตาของซื่อจื่อมองเพียงไป๋ซูเม่ย….”
“เจ้าโง่หรืออย่างไร นั่นเพราะว่านางมาอยู่ที่นี่ก่อนพวกเราเท่านั้น ผู้ชายน่ะร้อยทั้งร้อยแพ้สตรีอ่อนแอบอบบางทั้งนั้น เจ้าก็แค่ใช้ความอ่อนโยนเข้าหาซื่อจื่อและพยายามผลักให้นางเป็นตัวร้ายอย่างที่เราเคยทำผ่าน ๆ มาอย่าลืมสิว่าชื่อเสียงของนางที่หยางโจวก็ถูกเราทำลายเพียงเพราะนางกล่าวหาว่าเจ้าทำร้ายนางจนคนทั้งหยางโจวร่ำลือว่านางอิจฉาเจ้าที่เข้ามาเป็นบุตรของใต้เท้าไป๋”
“เจ้าค่ะท่านแม่ ลูกจะไม่ยอมปล่อยเว่ยซื่อจื่อให้คนเช่นนางเป็นแน่เจ้าค่ะ ซื่อจื่อรูปงามมากกว่าที่ข้าเคยพบเมื่อสองปีก่อนเสียอีกนะเจ้าคะท่านแม่”
“ไม่ต้องห่วง ข้าเข้าจวนสกุลไป๋มาได้แล้วเจ้าเองก็เป็นชายาซื่อจื่อได้ไม่ยากนักหรอก ท่านอ๋องเชิญใต้เท้าไป๋มาเมืองหลวงครั้งนี้ก็เพราะเรื่องสู่ขอบุตรสาว แต่จะเป็นผู้ใดนั้นก็ยังไม่แน่ เจ้าต้องรีบหน่อยใช้เวลาที่เราพักอยู่ที่นี่ให้คุ้ม
