เว่ยเฟิงหรงหันไปมองนางที่หันมายิ้มให้เขา แม้ว่าเขาจะนึกแปลกใจอยู่มากก็ตามที่นางจะทำเรื่องนี้เพื่อเขาแต่ท่านอ๋องรีบหันไปสั่งให้คนทำตามที่นางพูดในทันทีและหันมาทำท่าดีใจอย่างที่สุด
“เจ้า…เจ้าสามารถปรุงยาแก้พิษชนิดนี้ให้เฟิงหรงได้จริง ๆ ใช่หรือไม่ไป๋ซูเม่ย”
“ได้แน่นอนเพคะ ที่จริงยาตำรับนี้มีในตำรามานานแล้วเพียงแต่สามสิ่งที่พูดมายากที่จะหาได้และไม่มีผู้ใดที่มีความสามารถในการทำเรื่องนี้ดังนั้นก็เลย….ไม่เคยมีผู้ใดกล้าปรุงยานี้ขึ้นมาเพคะ”
“ยอดเยี่ยมไปเลย!! ครั้งนี้มีเจ้ามาเมืองหลวงด้วยนับเป็นโชคดีเจ้าว่าหรือไม่เฟิงหรง!!”
“พ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ เช่นนั้นลูกขอตัวเข้าไปเก็บของด้านในก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ”
“ได้สิ รีบไปเถอะอีกเดี๋ยวรถม้าก็จะมาแล้วรีบไป ๆ”
เว่ยเฟิงหรงคำนับท่านอ๋องและเดินเข้าไปในกระโจมแล้ว ไป๋ซูเม่ยรู้สึกหวิว ๆ ชอบกลเมื่อเขาเดินเข้าไปโดยไม่ชวนนาง ท่านอ๋องเองก็บอกให้นางกลับไปที่กระโจมตัวเองเพื่
