อี้เสี่ยวฟานแม้ว่าจะไม่ได้ยินทุกคำแต่เขาก็พอจับใจความบางอย่างได้แต่ก็ไม่กล้าถามนางที่เดินจากไปแล้ว เขามองอย่างเพ่งและวิเคราะห์ตามหลังไป๋ซูเม่ยที่ควบม้าออกไปตามเส้นทางที่เขาคุ้นเคยด้วยความแปลกใจ
“สตรีที่มิได้อยู่ในเมืองหลวงจะรู้จักเส้นทางลับบนเขานี้ได้เช่นไรกัน นางรู้เส้นทางลัดที่จะมาดักซุ่มโจมตีราวกับคุ้นเคยกับสถานที่นี้แล้วก็…..”
“นางคงไม่ถูกฆ่าตาย” สิ่งนี้ติดค้างอยู่ในใจของอี้เสี่ยวฟานจนเขาเดินกลับไปถึงยังจุดที่เสวียนฟงถูกลอบยิง บาดแผลที่ถูกยิงที่ขาเริ่มดำขึ้นเรื่อย ๆ เขาจึงรีบกลับไปเพื่อจะให้เสวียนฟงกินยาถอนพิษทันที
“นั่นยาอะไรน่ะ!!”
“ยาถอนพิษพ่ะย่ะค่ะ”
“เจ้า…รู้ได้เช่นไรว่าแผลข้ามีพิษ”
“ดูก็รู้แล้วพ่ะย่ะค่ะมันมีเลือดสีดำออก ไม่ต้องห่วงยาถอนพิษนี้ทำจากหอหลัวต๋าแก้พิษได้ทุกอย่างพระองค์จะได้…ไม่ต้องตัดขาข้างนี้ออกรีบกินเถอะพ่ะย่ะค่ะ”
เสวียนฟงที่กลัวตายอยู่แล้วและยิ่งรู้ว่าจะต้องตัด
