เวลาถัดมา_
หลังร่างอรชรอยู่ทำใจข้างสวนสาธารณะได้ชั่วคราว เธอเลยตั้งสติได้ว่าควรสนใจอาการบิดาก่อน เธอก็จะไม่สนแล้วว่าเขาจะทำอะไรอีก ใบหน้าสวยยังเห่อบวมรอบตา สองเท้าเรียวเล็กก้าวเดินกลับทางเดิม ถือผลไม้หลากหลายถุงเต็มมือ
"ไปไหนมา?" แต่แล้วเสียงเข้มของคนเคยรู้จักดันดังขึ้น เอเดนรีบลุกพรวดมุ่งเดินมาหา ทำให้เพชรพลอยต้องเงยหน้าขึ้นมอง จนพบว่าเขาอยู่ด้านหน้าห้องคนป่วย สงสัยพี่ชายคงอยู่ข้างในเลยไม่เข้าไป แต่ก็ไม่สมควรยิ่งเพราะเขาไมได้รู้จักอะไรกับบิดาเลย
"มีธุระอะไรคะ?" เธอถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบ ดวงตากลมไร้ความหมายมองอีกฝ่าย เธอเคยคิดว่ารู้จักนิสัยชายหนุ่มดี แต่เปล่าเลยเขาคือคนแปลกหน้าเหมือนเดิม วาจาเลาะร้ายไม่เคยเปลี่ยน แสร้งทำดีเพียงอยากหลอกเธอให้ตายใจเท่านั้นเอง
"ฉันแวะมาดู ทำไมหน้าเป็นแบบนั้น" เอเดนรีบก้าวขายาวมาหาคนตัวเล็ก พลางก้มสำรวจข้อเท้าที่ไร้ผ้าพันไว้ ทั้งที่พึ่งผ่านมาไม่กี่วั
