“เมี้ยว เมี้ยว”
ไทเลอร์มองตามเจ้าแมวสองหน้า สองบุคลิก เมื่อครู่มันยังขู่จะกัดเขาอยู่เลย แต่เวลานี้เจ้ามาเรียทำตัวเหมือนเด็กเชื่อฟังแล้วผงกหัวรับคำสั่งของมาลี นั่นทำให้เขาหันไปมองแม่ของเธอที่ยืนกอดอกมองเขาอยู่ห่างๆ ดวงตาของทั้งคู่ประสานกัน
“แมวมันก็มีชีวิตค่ะ มันรู้ว่าใครรักมันจริง หรือแกล้งแสดงเพื่อเอาใจ”
เขาก้าวเข้าไปหาเธอ นัยน์ตาของเขาเป็นประกายด้วยรอยยิ้ม “เก่งจริงรู้กระทั่งจิตใจแมว ถ้าอย่างนั้นก็รู้ใจผมล่ะสิว่าตอนนี้ผมต้องการให้คุณไปเก็บเสื้อผ้าเตรียมตัวเดินทางไปไร่องุ่นกับเรา”
‘เขามีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้เธอทำอะไร หรือสิทธิ์พ่อของลูก ที่ไม่เคยเลี้ยงลูกเอง’
“ใครว่าฉันจะไปกับคุณ ถ้าอยากพาลูกไปฉันจะไม่ห้ามเพราะคุณเป็นพ่อของแก แต่คุณต้องดูแลแกให้ได้ ทั้งคน ทั้งแมว ทำได้ไหมคะ ถ้าทำได้ก็พาลูกไปเที่ยวได้ ถ้าไม่ได้ฉันไม่อนุญาตให้เอาไป”
ดวงตายิ้มเยาะของพิลาสินีทำให้เขารู้สึกหัวร้อนอย่างประ
