“อย่าบอกนะว่าพาสาวมาหาแม่ที่ไร่”
ราวกับฟ้าผ่าลงกลางไร่องุ่น น้ำเสียงตื่นตกใจและสีหน้าที่เหมือนตกอยู่ในฝันร้าย ทำให้เด็กน้อยลีที่นั่งอยู่ในรถกดกระจกลดลงแล้วชะโงกออกมา ดวงตาใสแจ๋วของคนกับแมวมองไปที่ผู้เป็นพ่อ
“ทำไมเงียบไปล่ะลูก” อนงนาฏถามอย่างเป็นห่วง
เป็นเวลาเดียวกันที่ไทเลอร์หันมาสบโตทั้งลูกคนและลูกแมว “แย่แล้ว ลูกคนก็ต้องเลี้ยง ลูกแมวก็ต้องคอยมอง”
เขาหวังเต็มที่ว่างานนี้คงจะสบายหายห่วง เพราะมีมารดาอยู่ที่ไร่ อย่างไรท่านก็ต้องช่วยเขาเลี้ยงหลานและแมวได้แต่เมื่อท่านไม่อยู่ที่ไร่เดินทางไปต่างรัฐ ไทเลอร์รู้ดีว่าเทศกาลไวน์ในปี้นี้จัดอยู่ที่รัฐอื่นห่างไกลมากกว่ามารดาจะกลับมาได้จำเป็นต้องใช้เวลาในการเดินทาง
“แม่จะกลับมาถึงที่ไร่วันไหนครับ”
“อย่างเร็วก็วันศุกร์จ้ะ ดูน้ำเสียงลูกไม่ค่อยดีมีอะไรหรือเปล่า”
เรื่องเซอร์ไพรส์ในวันนี้คงเป็นการเซอร์ไพรส์ตัวเองที่ต้องดูแลสองชีวิตน้อยๆ ที่มองมาด้วยแวว
