ไทเลอร์ผงะไป สีหน้าซีดเผือด พอดีกับร่างบอบบางของพิลาสินีเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองเขาราวกับจะหาพิรุธ
“คุณไทเลอร์คะคุณกลับไปได้แล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยอยู่เป็นเพื่อนมาลี” พิลาสินีไล่อย่างไม่รักษามารยาท เธอเดินไปที่ประตูแล้วยกมือกอดอกมองเป็นการบอกว่าประตูอยู่ทางนี้เชิญกลับไปได้
ไทเลอร์ก็มองอย่างจับผิด พิลาสินีดูร้อนรนอยากให้เขากลับ จนน่าประหลาดแน่ล่ะ ว่าเธอไม่ต้อนรับเขาก็ต้องอยากไล่เขา แต่ทำไมเขารู้สึกถึงความผิดปกติเหมือนมีอะไรปิดบังซ่อนเร้นอยู่
“คุณรู้เหรอว่าผมมาที่นี่ทำไม คุณยังไม่ถามผมเลยก็ไล่กลับแล้ว”
“ฉันไม่สนใจค่ะ สถานะฉันเป็นแม่ม่ายสามีตาย การที่คุณมาอยู่ตามลำพังกับฉันแบบนี้ ใครเห็นเข้าจะมองฉันไม่ดี เชิญคุณกลับไปได้แล้ว”
ไทเลอร์ลุกขึ้น “แม่ม่าย” เขาทวนคำแล้วใช้สายตาโลมเลีย ทำให้พิลาสินีมองขึงดุ “แม่เลี้ยงเดี่ยวอีกตำแหน่ง คงเหนื่อยแย่ เท่าที่ผมเห็นคุณไม่มีใครช่
