หลังจากที่พิลาสินีอยู่บ้านอย่างหวาดระแวงมาหลายวัน เธอกลัวว่าไทเลอร์จะมาป่วนอีก แต่ภูเขาในใจที่กักเก็บมาหลายวันก็ค่อยๆ ทลายลง เมื่อเขาไม่มา พิลาสินีรู้สึกยินดีและโล่งใจมาก เธอคิดอยากจะขายบ้านหลังนี้แล้วย้ายไปอยู่ที่อื่นแต่ก็ติดตรงที่ไม่มีเงินมากพอที่จะนำมาเป็นค่าใช้จ่ายในการหาที่อยู่ใหม่
ที่สำคัญตอนนี้เธอเพิ่งได้ตำแหน่งคนว่างงานมาควบอีก หลังจากตัดสินใจจะรับงานฟรีแลนซ์รับแปลภาษาอยู่กับบ้าน เพื่อที่จะได้มีเวลาเลี้ยงมาลีอย่างใกล้ชิด เธอไม่กล้าฝากลูกไว้กับพี่เลี้ยงอีก และที่ออกจากงานผู้ช่วยก็เพราะตอนนี้ไทเลอร์เป็นคนไข้ที่คลีนิคแล้ว เธอไม่อยากเจอเขาอีก ทั้งหมดจึงเป็นเหตุผลให้ตัดสินใจลาออกมารับงานฟรีแลนซ์แทน
ถึงแม้ไม่มีเงินเก็บ เพราะนำเงินที่มีมาซื้อบ้านหลังนี้ กับซื้อรถ และใช้เลี้ยงลูกไปหมดแล้วแต่เธอก็มีควาสุขในชีวิตเป็นอย่างดีเพราะมีแม่หนูน้อยมาลีที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจเป็นดั่งเครื่องยึดเหนี่ย
