“แด๊ดคิดว่าเจ้าหญิงถูกหมาป่าไล่กัดจนหลับไปเสียอีก" เขาจำได้ลางๆ ว่าเคยฟังนิทานพวกนี้เหมือนกันแต่นั่นก็เกือบสามสิบปีแล้ว
ดวงตาใสแจ๋วมองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างไม่เข้าใจ "มาลีงงไปหมดแล้วค่ะ หลับดีกว่า" เด็กหญิงหลับตาปี๋ทำให้ไทเลอร์นึกขำแล้วก้มไปจุมพิตที่หน้าผากของแม่หนูตัวน้อย
“ราตรีสวัสดิ์ครับหนูน้อย”
เขาจำได้ว่าหลังจากเขาเล่านิทานยังไม่ทันจบแม่หนูก็ผล็อยหลับไป เขาตั้งใจจะลุกไปอาบน้ำ แต่ในที่สุดเขาก็เผลอฟุบหลับสนิทที่ปลายเท้าลูกมารู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนที่เจ็บหน่วงอย่างหนักบริเวณปลายจมูก
“ให้ตาย พระเจ้า! เลี้ยงเด็กนี่เหนื่อยเป็นบ้า แพตตี้คุณทนได้ไง” ไทเลอร์ถอนใจมองเด็กหญิงที่หลับไหลแล้วส่ายหน้าเบาๆ จะว่าไปก็น่าแปลกใจสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ ทำให้เขาเจ็บถึงขั้นเลือดออกแต่ทำไมเขาถึงไม่ขุ่นเคืองเธอแม้แต่น้อย
ร่างสูงสมส่วนตามชาติพันธุ์อเมริกันบวกครึ่งหนึ่งเชื้อสายไทยฝ่ายมารดายิ้มอย่างมีแผนการน้ำเสียง
