เขาตักพิซซ่าชิ้นที่ดูดีที่สุดในถาดให้ลูกสาวอย่างเอาอกเอาใจ เด็กหญิงฉีกยิ้มกว้างเห็นฟันขาวเรียงราวไข่มุกแล้วรีบหลบตาผู้เป็นพ่อเมื่อเห็นเขาคล้อยหลังไปรินน้ำส้มใส่แก้ว มือป้อมๆ ค่อยๆ เลื่อนจานพิซซ่าออกไปให้พ้นตรงหน้าแล้วส่งเสียงเรียกแมว
“เมี้ยว เมี้ยว มารี มาเรียหิวใช่ไหม มากินพิซซ่าของแด๊ดสิ อร้อย อร่อย มาลีกินเยลลีอิ่มแล้ว”
มาเรียทำจมูกฟุดฟิด มันลุกขึ้นยืนเมื่อได้ยินเสียงเรียกของเจ้านายตัวน้อยพลางชูคอมองขึ้นไปบนโต๊ะ เห็นเด็กหญิงหยิบพิซซ่าบนจานกำลังยื่นส่งมาให้ จากนั้นเจ้าแมวขนฟูก็ถอยห่างไปสองก้าว ดวงตาของมันเบิกโพลงราวกับกำลังตกใจ หางของมันกระดกชี้ตั้งตรงราวกับรับรู้ถึงอันตราย
“เมี้ยว เมี้ยว” เจ้าเหมียวร้องเสียงดัง
แค่ลูกสาวไม่กล้ากินอาหารที่เขาทำหัวอกคนเป็นพ่อก็บบอบช้ำอยู่แล้วนี่แม้แต่แมวก็ยังทำท่าหวาดกลัวอาหารที่เขาตั้งใจทำ“มาเรียแกก็ไม่กินเหรอ”
ความเหนื่อยด้วยการใช้สมองบริหารงานแ
