พิลาสินีผงะมองเขาอยู่ครู่ว่าจะบอกเขาดีหรือไม่ แต่ท่าทางจริงจังที่จะพาลูกเข้านอนก็ทำให้ตัดสินใจเดินนำขึ้นไปที่ชั้นสองของบ้าน มาถึงขั้นนี้แล้วห้ามเขาก็คงไม่ฟัง เธอเปิดประตูให้เขาเข้าไป ไทเลอร์กวาดมองห้องนอนขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ที่พิลาสินีเปิดให้เข้ามาแล้วขมวดคิ้ว
“เตียงนี้คุณใช้นอนกับลูกสองคนเหรอ” เขาถามแล้วพิลาสินีก็พยักหน้า
“ใช่ค่ะ ทำไมเหรอคะ”
“เล็กมาก เตียงเล็กเท่าแมวดิ้นตาย ลูกผมคงโดนเบียดแย่” เขาว่าเหยียดๆแล้ววางลูกลงอย่างแผ่วเบา
พิลาสินีกัดริมฝีปากกลั้นความโมโหแกมน้อยใจ
“ผมคิดว่าจะพามาลีไปอยู่ที่คฤหาสน์เครกเร็วๆนี้ ผมอยากคุยกับคุณเรื่องรายละเอียดต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องโรงเรียนของลูก เรื่องเวลาที่เราสองคนจะใช้เลี้ยงลูก ต่อไปไม่ใช่คุณคนเดียวแล้วที่จะได้ครอบครองแก แต่ผมก็มีสิทธิ์ที่จะได้เลี้ยงดูอบรมแกด้วย ผมอยากให้สิ่งที่ดีที่สุดกับลูกของผม”
“เราอยู่กันสองคนมาตลอดคุณจะมาจับเราแยกกัน
