น้ำตาที่มันจะไหลมันคือน้ำตาแห่งความอัดอั้น เธอทนเก็บทุกอย่างมาตลอดหลายปีนี้โดยที่ไม่มีใครเข้าใจเลย เธอต้องเก็บงำความลับของทุกคนรอบตัวจะเปิดเผยความลับของใครออกมาไม่ได้เลย และต้องเก็บงำความลับของตัวเองเอาไว้ด้วย เธอกำลังตัดสินใจว่าจะบอกความจริงกับเขาริมฝีปากสวยขยับจะพูดแต่ร่างเล็กๆก็วิ่งเข้ามาถึงตัวเสียก่อน
“มามี้ขา มามี้เป็นอะไรคะ ทำไมหน้าแดงตาแดง” เสียงใสแจ๋วถามขึ้น พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมอง
พิลาสินีย่อตัวลง “มามี้ไม่เป็นอะไรค่ะ เมื่อกี้ผงเข้าตามามี้เลยแสบตาน้ำตาไหลค่ะ แล้วมาลีตามหามาเรียเจอแล้วหรือคะ” พิลาสินีรีบกะพริบตาขับไล่น้ำตาที่จะล้นทะลักออกมาด้วยความอัดอั้น
พอเจอคำถามนี้ของคนเป็นแม่ เด็กน้อยเลยทำหน้ามุ่ย มองหน้าพ่อหน้าแม่สลับไปมา “มามี้ขา แด๊ดดี้ขา มาเรียไม่รู้หายไปไหนค่ะ มาลีกับคุณย่าตามหาตั้งนานแล้วก็ไม่เจอ”
ไทเลอร์ข่มความไม่เข้าใจในตัวของพิลาสินีเอาไว้แล้วถามลูกสาวเสียงทุ้มนุ่
