พิลาสินีพยักหน้าเขาคงไม่พอใจเธอจึงรีบกลับก่อนวันกำหนดเดินทาง “ดีเหมือนกันค่ะ ฉันมีงานต้องแปลส่งอีกเยอะเลย จะได้ทำงานอย่างมีสมาธิ อยู่ที่นี่อากาศดีแต่ไม่ค่อยมีสมาธิในการทำงาน”
ไทเลอร์ร้องหึในลำคอ “หรือว่ามีใครรออยู่กันแน่ ถึงได้ต้องรีบกลับ แต่เอาเถอะ ผมไม่ว่าหรอก ในเมื่อคุณเองอยากขอเวลา ผมก็จะให้ตามที่คุณต้องการ”
พิลาสินีจ้องใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่เข้าใจ เขาจะมาไม้ไหนกันแน่ แต่เธอไม่ได้ทำอะไรผิดจึงไม่คิดสนใจอีก พอเขาบอกจะกลับ เธอจึงรีบขึ้นไปเก็บของใช้ของมาลี
ราวๆครึ่งชั่วโมง พิลาสินีก็หิ้วกระเป๋าใบเล็กลงมาจากชั้นสองพร้อมกับจูงมือเล็กป้อมของลูกสาวมาด้วย เด็กรับใช้เห็นจึงรีบวิ่งเข้ามาช่วยถือกระเป๋าออกไป
“ขอบใจมากจ้ะ” พิลาสินีบอกเด็กรับใช้ในบ้าน
“มามี้ขา เราจะกลับมาหาคุณย่าอีกไหมคะ มาลีอยากมาหาคุณย่าอีกค่ะ”
“เราต้องกลับมาอีกสิจ๊ะ มามี้จะพามาลีมาหาคุณย่าอีกแน่นอน”
“มามี้สัญญาแล้วนะคะ”
“จ
